Lees hier het reisverhaal in PDF FORMAAT 

Inclusief ALLE Foto's, Grafieken en routekaarten

Zondag 28 oktober Santiago Verveeld rondhangen in Santiago. Door de stad gelopen en daarbij een ijssalon ontdekt met geweldiglekker ijs. Verder een beetje internetten, facebooken en dubben over alternatieven voor als de bagageniet of veel later aan zou komen. Maandag 29 oktober Santiago-Melipilla 100 km. Het bevrijdende nieuws. We konden de bagageom 13.00 uur op halen. De fietstocht begon engelijk werden we overdonderd door de prachtvan de voorjaarsbloemen en het uitzicht op deAndes gebergte achter ons. Net voor de Pradotunnel gingen we linksaf richting Santa Ines.Een mooie steile klim over een asfaltweg bracht ons, langs een herdenkplek voor een overledenwielrenner langs de weg, op de top, waarna het asfalt snel ophield en ik op een stoffig zandpad al snel deeerste lekke band kreeg. Na een ruige afdaling begon het asfalt weer in het volgende dorp. In één van devele eettentjes namen we een Churrasca (broodje warm vlees met smurrie) en cola. Dat ging er wel in.We reden door dorpjes met leuke huisjes en zagen veel vreemde vogels en cactusvelden onderweg enlieten het tankje van de brander vol druppelen. In Melipilla konden we geen onderkomen vinden. Welboodschappen en een warme maaltijd, waarna we doorreden en na 100 km. de tent opzetten in hetachterland, door een openstaand hek, bij een schuurtje met een snelstromende waterdoorvoer vanirrigatiekanalen. In de nacht koelde het snel af tot 9 graden en we sliepen heerlijk. Dinsdag 30oktober Milipilla-Marchihue 120 km. Het maken van ontbijt en inpakken van tent enfietstassen was nog geen routine. De weg werddrukker met veel vrachtverkeer. Toen het veelrustiger werd, bleken we niet naar de stuwdamvan Central Rapel te rijden, maar oostelijk langshet meer. Wel wat langer, maar we kwamen langseen verzamelaar van oude motoren die in zijn tuinstonden te pronken en ik kon weer even zitten op een Matchless uit 1949, zoals ik zelf ooit bezat. Dezeweg was leuk om te fietsen, met 30 graden was de temperatuur ook goed en we passeerden veel bruggenmet kuitschietende vissen, vissers die netten uitzetten in de rivier en witte zwanen, die een zwarte halsen kop hadden. De velden waren fleurig bont gekleurd en tot onze verrassing stak er een grote Tarantulaover. In een stadje ging ik als gebruikelijk op de foto met een collega van de correos (postkantoor), dieelke brief die bij hem werd ingeleverd, in een schriftje noteerde. Weer vonden we geen onderkomen,wel scoorden we een groot bord patates met kip en sliepen na 122 km. op een mooi zacht grasveldtussen eucalyptusboompjes buiten een dorp. De geplande route en het bijbehorende lago (meer) waseven onvindbaar. Woensdag 31 oktober Marchihue-Boyecura 98 km. Een vreemd geluid deed ons mijn fiets enkelekeren nakijken, maar we konden de oorzaak nietvinden. Later bleek het tikje te komen van eenstukje reflectiestrook van de gloednieuweSchwalbe Big Apple 2.10, die tegen het frameaankwam. We vonden de route terug en redendoor heuvels met pas aangelegde wijn- enolijfboomgaarden, cactusplantages en veelroofvogels. Daarna daalden we weer 500 meter en zagen we voor het eerst de zee voor ons liggen bij hetplaatsje Pichilemu waar we inkopen deden op de plaatselijke markt. De heuvelachtige weg voerde onslandinwaarts verder tot we het pittoreske plaatsje Boyecura bereikten, waar we een hotelkamer vondenbij een visser die zijn netten aan het herstellen was. Er was geen stroom de eerste uren, maar dat goldvoor het hele dorp. Begin 2010 was er een aardbeving met een kracht van 8.8 de oorzaak van een grotetsunami. De heropbouw van de kustplaatjes was nog niet klaar en overal stonden nieuwe bordjes met deaanbevolen vluchtroute. Die avond hadden we na 90 km fietsen nog puf en tijd voor een wandeling doorhet vissersdorpje met aansluitend een eenvoudige broodmaaltijd met zaklamplicht. Donderdag 1 november Boyeruca-Putu 92 km. We wisten dat we zodra we het dorp uitreden, wegelijk een heel steile klim voor ons kiezen kregen.We wisten echter niet dat de klim zo langdoorging. Fietsen lukte niet altijd, we moesten dekarretjes hele stukken omhoog duwen. Hetzandpad golfde omhoog en de banden rolden wegover de vele kiezels, waardoor sturen somsonmogelijk was en banden vastliepen in stukkenzand. Verderop konden we meer fietsen, maar het waren 25 zware kilometers waarbij we binnen deeerste 2 kilometer stegen tot 350 meter hoogte. Vanaf de heuvel zagen we de Andes links en de zeerechts toen we door het nationale park Laguna Torca reden. Rond een mooi meer, wat in het seizoen ergtoeristisch was, lag zomaar een kilometer asfalt. We aten er een broodje en zagen zomaar één zeilbootvaren en spraken in het Engels met Chilenen, dat kwam weinig voor. We reden weer naar de kust toe,waar we 350 meter steil omlaag stuiterden naar Puenta Duao. De temperatuur steeg tot boven 30 graden,maar de koude zeewind van de Stille oceaan koelde behoorlijk af. We zagen pelikanen op de rotsen voorhet haventje en namen een dikverdiende warme maaltijd. In Lloca waren er feestelijkheden met eenwielerwedstrijd, waar we samen triomfantelijk onder de meta (finishdoek) doorreden. Verderopbemoeiden we ons ook nog even met de tegemoet komende ploegentijdrit en zagen we zeearenden. Dedag eindigde na 90 km. in het stadje Putu waar we een slaapplek vonden in het onverwacht mooie hotelLos Caullos, dat tot onze verbazing voorzien was van een zwem- en heetwaterbad. Nu konden we ookweer de apparatuur opladen. ‘s Avonds waren we net te laat voor de feestelijkheden en aten 2 broodjesworst met smurrie en dronken wat in een plaatselijke cantina, tussen de aangeschoten feestvierders. Vrijdag 2 november Putu-Cauquenes 120 km Na het ontbijt in het hotel reden we op heerlijk asfaltrichting de kustplaats Constitution tegen deaanwakkerende wind in. Bij een riviermonding gingachter een vissersbootje een onbekend groot beest in hetwater kopje onder. We wilden graag weten wat het was,maar het kwam niet meer boven. Er stak weer eentarantula over en we zagen een klein houten stierenvecht arena en velden vol aardbeien. Het was fijn datRichard en ik beiden het genot van flora en fauna deelden. In Constitution maakten we wat foto’s van dehaven en reden door tot we bij een rivier een mooie plek vonden om brood te eten. Aan de overkantwerd met behulp van ossen een stuk land ingezaaid. Na 90 km bereikten we Pueblo Hundido waar weom 17.00 uur vast een warme maaltijd naar binnen werkten omdat we een onbewoond stuk inreden. Ik ateen lekker stuk vlees met aardappelpuree en Richard had vissoep. Na 30 km wind in de rug vonden weeen slaapplek, vlak voor Cauquenes. We zetten de tent neer bij een meertje in een natuurpark achter eenhuis in aanbouw, met toestemming van de eigenaar die daar zelf stenen aan het maken was. Die avondbespraken we de optie om een stuk met de bus te gaan om te voorkomen dat we ons gingen haasten omverloren tijd in te halen, maar besloten voorlopig nog door te fietsen. We maakten voldoende kilometerselke dag, maar hadden door de vertraagde bagage veel tijd verloren. Zaterdag 3 november Caucenes-Coelemu 103 km. Het reed heerlijk die dag. Mooi asfalt, weinigverkeer, eten kopen op de markt van Putu voor debroodmaaltijd tussen de middag, een mooieheuvelachtige omgeving en wind in de rug. Temooi om waar te zijn. Er liep een niet geasfalteerdweggetje 50 km langs een rivier, waar vast eenmooie slaapplek was te vinden. We haalden inCoelemu, in een onverwacht grote supermercadospullen om macaroni te maken met fruit op sap en nog een toetje, chips, bier voor mij en fris voorRichard voor een gezellige zaterdagavond bij maanlicht langs de rivier en reden terug naar het begin vande weg. Vrij vlug was de rivier al niet meer te zien door met prikkeldraad omzoomde landerijen enbossen en de banden spoorden dramatisch slecht in de grintbak. Fietsen bleek er een vermoeiendeaangelegenheid. Na 10 km konden we een hek oplichten en kwamen we in de buurt van het water. Detent stond nog niet of een boerin kwam op ons af en voor een lesje onverstaanbaar Chileens (Spaans meteen onmogelijk accent, ook voor Spaanstaligen). We begrepen in ieder geval wel dat we werdengetolereerd en enkele adviezen op. Maar, als er een koe over de tent liep, was het ons eigen risico,begreep ik. Uiteindelijk mochten we dus wel blijven staan en konden ons wassen in de snelstromenderivier, koken en toch nog genieten van een heerlijke avond. We waren weer 103 km verder. Zondag 4 november Coelemu-Conception 85 km. Er trok een groot mistveld over ons heen dat weerverdween toen de zon opkwam. Elke dag was hettussen de 25 en 35 graden, waar het vooral van14.30 tot 18.30 warmer was. Neuzen, armen enhanden verbranden snel op die plek van de werelden ik kreeg vochtblaasjes op armen en handen. De30 kilometer tot de kust waren landschappelijkmeer dan fraai, maar de weg was een groot drama. Ik viel in een poging om te blijven fietsen op de wegvol keien en kneusde mijn rechterzij. Rechts uit de pedalen klikken en meepeddelen was nu pijnlijk, netals omdraaien op het slaapmatje de komende nachten. Richard was sterker en kon er beter mee omgaan,maar strandde ook enkele malen. De laatste 10 km. waren nog erger. De weg langs de kust was nietmeer gewoon heuvelachtig. Nee, ging hij ging telkens 100 meter omhoog en daalde net zo hard weer af,binnen 1 of 2 kilometers, waar we dan wel weer de mooiste strandjes tegenkwamen. Richard schoot ermet zijn stereo (3D) camera mooie plaatjes. Op de meeste klimmen moest ik de fiets grote stukkenmeesleuren omhoog en naar beneden vol in de remmen omdat remmen met snelheid niet prettig werktbij afdalen op grind. Bij een door de tsunami weggevaagd dorp stond een winkeltje waar we brood,beleg en drinken kochten en in stoeltjes voor de deur opaten. Daaruit putten we de kracht om het vol tehouden tot Dichato, waar we het bevrijdende asfalt van de civilisatie weer mochten begroeten. Bij deentree stonden totempalen en er was een boulevard. Het tekent voor de toeristische aspiraties van dezekuststrook van Chili. We leken te glijden over het heerlijk glooiende wegdek naar Tome, waar we bijeen eetgelegenheid naast een markt aan de boulevard pollo (kip, spreek uit als pojjo) met patatesbestelden. Ja, ons Spaans werd steeds beter. Ik wilde even naar huis bellen en zocht een rustige plek ophet strand. Daar lagen tot mijn verrassing een aantal zeeleeuwen zich te koesteren in de zon. Hunbekvechten kwam imposant over. We reden door naar Conception. Dat was een grote havenplaats, waarvandaan we toch maar een stuk met de bus wilden gaan om tijd te winnen, zodat we van hetmerengebied en het stuk door Argentinië niets hoefden te missen. De busrit wilden we in de avond doenomdat dat het meest efficiënt was. De bus ging om 20.35. We hadden tijd zat en aten eerst een broodjewarm vlees en wilden daarna een ticket kopen, maar de bus was inmiddels vol geboekt. Alle volgendeook en alle bussen van andere maatschappijen die dezelfde richting opgingen ook. Toen we voor devolgende dag wilden boeken bleken ze opeens allemaal geen fietsen mee te nemen, terwijl dat eerst geenprobleem leek te zijn. Zelfs in een groot busstation als deze was er pas na lang zoeken een Engelssprekende Chileen te vinden. Op deze tegenvaller hadden we niet gereken. Het was tijd om een goedelist te verzinnen om na de 1700 km de fietsen weer mee terug te krijgen van Osorno naar Santiago. Naenkele teleurstellingen vonden we in het schemer hotel San Sebastian, waar een slanke receptioniste onseen kamer toewees. We keken natuurlijk niet naar vrouwen onderweg, maar als we dat wel haddengedaan was het ons opgevallen dat de meesten dikke benen billen hadden. Het was een vreemd hotel,maar het had wel WIFI, al bereikte die onze kamer niet. Richard communiceerde in de loge met denachtportier via Google translate om een oplossing te vinden voor ons probleem. Met enkelemogelijkheden op zak gingen we slapen. Die dag reden we 85 km. Maandag 5 november Conception-Coigue 130 km We namen afscheid van de zee en gingen langs deBio Bio rivier richting de Pan American Highwaymet daarachter het Andes gebergte. Kort na hetvertrek bleek een beugel van mijn fietstasafgebroken. Dat was te fiksen met tyraps, al washet dan geen pakaf tas meer. De weg was goed metredelijk veel vrachtauto’s, volgeladen met boomstammen die merkwaardig genoeg in twee richtingenreden. Er was een grote elektriciteit centrale, met een enorme voorraad stookhout erachter. We kregende indruk dat deze centrale op hout gestookt werd. Bij Santa Juana lieten we de rivier tijdelijk linksliggen. Daar bleek ook de fietsdrager bij de lage bevestiging gebroken. Bij een soort garage is er een gathogerop in de stang geboord en kond ik weer verder. Ik dacht dat ik goede spullen had, maar tegenzoveel hotseklotsbamrampetamp wegen waren ze toch niet bestand gebleken. Het was een mooie dag,boven de 30 graden, we schoten lekker op over een nieuwe tolweg, die ons niets kostte en kregen deAndes al weer in zicht. We hadden geen zin meer en zochten tevergeefs naar een hotel. Op één mooihotel na, maar die vonden we te duur. Een hostalje heeft geen slaapgelegenheid, weten we nu na enkeleleermomenten. Een Hospedaje weer wel. We aten heerlijk draadjesvlees met aardappelpuree in eenchauffeurscafé met een heel vriendelijke bediening en wilden de tent ergens neerzetten bij een boertjedie een Nederlandse opa bleek te hebben en ons wees op een camping 500 m. verderop. Dat bleek eennog ongeopende camping, waar we voor een klein bedrag ons tentje langs de rivier mochten zetten. Wekonden nog net koken voor de zon onderging. Onverwacht hadden zo we toch weer een prachtigekampplaats en een adembenemende sterrenhemel en een braaf hondje die zich nestelde tegen onze tentaan, zonder zich op te dringen. Waar zouden we dat toch aan hebben verdiend? We reden 130 kilometerdie dag en zaten bij het plaatsje Coigue. Dinsdag 6 november Coigue-Victoria 135 km. Zoals elke ochtend zetten we koffie en thee metwater uit de rivier, gekookt met debenzinebrander. Na het ontbijt pakten we de tentin en reden door richting Angol. We gaven dewaakhond (hij had ‘s nachts 1x gegromd) eenrestje van het ontbijt en reden, na het betalen, decamping af. Het hondje volgde ons trouw opafstand, tot we hem kwijtraakten bij een afdaling. De weg, die omzoomd was met de mooiste bloemen,maar waar (voor Chileense begrippen) veel verkeer reed, ging over in een rustige weg, zonder bloemen.Ik trek geen conclusies hieruit, al liggen ze wel voor de hand. De warmte deed Richard ook zijn shirtjeuitdoen en genieten van de wind die streelt langs de zweetdruppeltjes op je bovenlijf bij 35 graden. Voorwe de PAH bereikten bij Victoria, zagen we in de verte al de eerste witte vulkanen en bergtoppen. Westaken de Highway over bij Victoria, waar we een hospedaje met WIFI vonden na 135 km. We aten 2pizza’s de man en sliepen als roosjes in het (net als de meeste houten woningen daar) verwaarloosdehuis. (Deze hospedaje herbergde een gezin waar we een zolderkamertje kregen. We deelden debadruimte met het gezin zelf. De houten buitenmuren waren bedekt met afbladderende witte verf.) Er isdaar zoveel hout, dat verven misschien wel duurder is. Woensdag 7 november Victoria-Lago Conguillio (Llaima vulkaan) 100 km. We maakten weer makkelijke kilometertjes op 450 mhoogte tot Curacautin, waar we kip met een vulkaanaan patates aten. Dat smaakte zo goed dat we nog eenbord patat bestelden, die half opgingen voor wecapituleerden. We gingen nu echt het merengebied in,nog 42 km. naar een meertje onder de vulkaanLlalma. De eerste 10 waren nog asfalt, waar we mooie plaatjes maakten van de besneeuwde vulkaan metprachtig rood bloeiende bomen op de voorgrond, maar volgende 32 km. deden een aardige aanslag opmijn humeur. Richard trok het nog een poosje langer, maar ik had het na 85 km wel gehad met hetgezwabber over rolling stones op het heuvelachtige parcours dat steeg tot 1000 meter hoogte. Ik vondhet helemaal niet leuk meer en hield het vol door de laatste 15 km te verdelen in stukken van 3 km. dieook al niet voorbij leken te gaan. Flinke stukken moest ik de fiets omhoog zeulen om daarna zwaarremmend weer kleine stukjes af te dalen. Ik kon zelfs niet genieten van de omgeving. De vulkaan kwamlangzaam dichterbij, maar het fietsen werd steeds zwaarder. De vermoeidheid sloeg toe met hardeslagen. De zwarte lavavelden waar we door reden werden steeds groter en we stegen tot een hoogte van1300 meter. Enkele kilometers na het bordje VOLCANIC RISK AREA bereikten we het hoogste punt,vlak onder de vulkaan, waar je de stromen gestolde lava, die 1-1-2008 naar beneden waren gevloeidgoed kon zien. In de vallende schemering kon ik wel weer genieten van het dalen op een betoverendmooi pad tussen de Araucaria’s (apenbomen) door die groeiden in het beschermde natuurpark. Bij dekust stonden evacuatie borden die de mensen bij een tsunami een weg naar boven wezen. Hier stondendezelfde borden die bij een vulkaanuitbarsting de weg naar beneden aangaven. Ergens in dit smalle landzouden die 2 stromen elkaar tegen moeten kunnen komen, zag ik zo voor me. Net voor het donkerbereikten we, na 100 km een camping met een lekkere douche en genoten van in de schemeringgemaakte macaroni, soep en de witte bergen om ons heen. En: Er was stroom in de doucheruimte. Erstonden 3 jongens uit Valparaiso die daar wandeltochten maakten en in de auto, die ons tijdens de klimpasseerden, bleken Tsjechen te zitten die iemand hadden gevonden bij wie je de standplaats konafrekenen en die de gaskraan van de geiser opendraaide. Donderdag 8 november Logo Coguillio-Cunco 65 km. De temperatuur was ‘s morgens 8 graden en debewolking werd steeds dikker. Chilenen die wespraken vertelde ons hoeveel geluk we hadden.Normaal duurt de winter langer en valt er innovember meer regen. De weg daalde verder,weer tussen indrukwekkende lavavelden enprachtige bossen door, langs kristalheldere meren,met wat sneeuwrestjes langs de kant. Tussen tweebergen voor ons zag Richard een bui aankomen. Voor de zekerheid trokken we de regenkleding aan.Echter voor we geheel omgekleed waren, vielen de eerste koude spatjes al, die overgingen in eenhagelachtige substantie. De aanwakkerende wind probeerde ons opzij te zetten. Ik bleef droog, duswarm, maar Richard had ergens een lek in zijn kleding en koelde af. Tijdens 30 kilometer daalden we aftot 300 meter hoogte, waar we na een klein stukje asfalt weer tussen de kiezels door mochten laveren.Mijn fietscomputertje weigerde, zolang het regende, dat was 50 kilometer. Na 76 km vonden we een inCunco een hospedaje van de lieve Theresa, een heeeerlijk brandende houtkachel, warm bed, avondetenen ontbijt. Mijn drager had het weer begeven en in een loods vond ik een monteur die gratis nieuwegaten boorden op een hogere en meer stevige plaats. Nu zat de drager ook weer recht. We reden mooiniet meer verder. De natte kleren bonden we om de kachelpijp op onze bovenverdieping om te drogen enwij namen een warme douche. Vrijdag 9 novemberCunco-Pucon 80 km. Na het ontbijt namen we afscheid van Theresa.Mijn achterrem liet voelen dat er iets aan mijnwiel mankeerde. Er zat een scheurtje in de velg enhet asfalt ging al snel weer over in zo’n heerlijkekeienpiste, dus de belasting die op het achterwielkwam, met 20 kg bagage achterop, werd groter.We reden weg in de hoop dat het niet erger zou worden en dat we In Villarica (wat een toeristenstadjeis) een oplossing konden vinden. Het landschap waar we nu doorheen reden was weer mooi op eenandere manier. Landerijen met fel geel koolzaad en grote bomen er tussen, tot we weer flinke klimmenkregen. In de weilanden zagen we kieviten, die iets anders uitzien dan bij ons en minder schuw. Zeliepen zelfs in voortuintjes. We zagen ook steeds meer leuke vogels, die wij trompetwulpen noemden.Ze waren talrijk en luidruchtig aanwezig en nestelden bij elkaar in bomen. Het bleken Ibissen te zijn.We mochten zelfs een keer hun paringsritueel bewonderen. Helaas stopten ze er gelijk mee, toen ik mijnfilmcamera pakte. De houten bruggen waren heel kenmerkend voor dit deel van Chili en de vulkaanVillarica kwam steeds meer prominent in beeld. Voor ons zagen we drie evenwijdig lopende sporen inhet zand op de weg die eindigden bij een ligfietstandem met aanhangwagentje, die de helling werdopgeduwd. Het was een Frans stelletje dat een wereldreis maakte van 1 en mogelijk zelfs 2 jaar. Info:http://pause-tandem.frHet was een erg leuke ontmoeting, waarbij beide duo’s geïnteresseerd waren in elkaars belevingen, toter een pick-up truck om de bocht kwam scheuren, die stopte en mij met mijn gehavende achterwiel, welwilde meenemen, de laatste 25 km naar Villarica. Dat konden we niet afslaan omdat de scheur groterwas geworden. Richard zijn fietsgebeuren paste ook nog in de laadbak. Zo konden we elkaar nietkwijtraken. We hoopten de Fransen nog tegen te komen ergens, maar helaas…. De vriendelijkechauffeur zette ons af bij een fietsenmaker in de vrij grote stad, maar die was net even dicht om te eten.Wij gingen ook een broodje eten aan het meer met een mooi uitzicht op de vulkaan. Shimano iszeldzaam in Chili en de fietsenmaker reageerde een beetje stug. Na wat grapjes over de mooie vrouwenvan Holland, Chili en de lelijke mannen van Chili, kwam hij een beetje los en toen ik hem filmde bij hetspaken van een vreemde hoge velg om mijn achteras, werd hij zelfs vrolijk. We liepen wat door dewinkelstraten en ik bezocht een kapper voor € 3. Het spaken was een uur werk en kostte inclusief develg met dezelfde kleur als mijn vervoermiddel € 32. Dat viel mee. Ik kon weer doorrijden richtingPucon, wat de buitensportplaats van de omgeving moet zijn. We hadden het adres van een Amerikaansmeisje, dat we ergens aan zee hadden ontmoet en die daar zou verblijven in een buitenhuisje van haarouders, maar dat was 6 km verderop en we wilden niet de volgende dag 6 km terug rijden, en we wildenook nog wat van de stad zien. We hadden gepland om van de andere kant Pucon in te rijden, op deterugweg uit Argentinië, maar we hadden de plannen aangepast toen we niet een stuk met de bus blekente kunnen gaan. In Pucon keken we op een doodlopend weggetje uit naar een slaapplek. Ik had er weinigvertrouwen in omdat er overal prikkeldraad stond, maar we vonden een prachtig plekje aan de rivier opeen verlaten kanokampplaats. Met de 2 pakken kant en klare macaroni, die Richard van huis mee hadgenomen en wat genoeg moesten zijn voor 1,5 man per pak hadden we weinig moeite. Met hetfruittoetje, slapen na 80 km fietsen en een paar pakjes koek wegwerken aan de waterkant ook niet trouwens. Zaterdag 10 november Pucon - Thermas del Rincon 55 km. Een beetje door Pucon gereden en boodschappengedaan. We ontmoetten Rudie, die ook metShimano reed op zijn boodschappen/tourfiets. Rudie is een Duitser die met een Chileensegetrouwd is en elke winter in Chili woont. Hijraadde ons aan om verderop via een overtocht meteen veerboot de grens van Argentinië over te steken, omdat het daar zo mooi was. We gingen in iedergeval die kant op richting Panghipulli vanwaar we verder richting Osorno wilden. We zaten inmiddelsweer op een onverharde weg en hadden er 40 km opzitten, toen Rudi ons achterop kwam. Het was 13.00uur en hij ging een bergwandeling maken van een paar uur over een paadje naar een verborgen watervalin een natuurgebied waar vrijwel nooit een toerist kwam en wij mochten mee, als we dat leuk vonden.De fietsen stonden veilig bij een vriend, die daar een houtzagerij had. Dat leek ons wel wat, maar wehadden er geen vermoeden van dat het zo’n onvergetelijk mooie wandeling zou worden. We liepenomhoog langs een rechte wand waar ze aan de kleuren van de centimeters dikke strepen konden zienwelke vulkaan zijn as had uitgespuwd over het land. Elke vulkaan heeft van binnen zijn eigen kleurvertelde Rudi die soms als gids mensen rondleidt en alles van de natuur en geologie leek te weten. Hetpad waarover we daarna omhoog liepen lag verscholen tussen een soort riet, dat niet hol was van binnen,maar verder leek op bamboe. Het sterft ook 1x per 7 jaar af. Eeuwenoude bomen van meters dikhardhout lagen onaangetast tientallen, zelfs honderden jaren op de grond. Enkele keren moesten wesoms wel 10 meter of meer over dikke boomstammen een snelstromende beek oversteken. Er bloeidenmooie planten en opeens hield de bossage op en stonden we voor een waterval die vanaf 75 meterhoogte voor onze voeten met veel geraas naar beneden kletterde. We klommen verder omhoog tot hetpunt waar de beek naar beneden stortte en waar je een goed overzicht had op het oerbos onder ons en dewit besneeuwde bergen en vulkanen aan de horizon. Adembenemend is het enige juiste woord. Rudiwist veel te vertellen in het Duits over bloemen, planten, dieren (hij zag een Tarantula, waar wij zooverheen keken) en bleek een idealistische liefhebber van de natuur en zijn berg. Vanuit satellietenwerden de bomen in de gaten gehouden. Diep onder de indruk vervolgden wij om 17.00 uur onzefietstocht, na een bezichtiging van de houtzagerij en het wegwerken van ons brood. Het was warm, dikboven de 30 graden. De door ons geplande weg was volgens Rudi de slechtste weg van de hele wereld.Misschien had hij wel gelijk. We sleepten onze volgeladen karretjes meer lopend dan fietsend door eendoor regenwater uitgesleten pad, dat ons dwars door een prachtig natuurpark met metersdikke bomenvoerde tot een hoogte van boven de 1200 meter. Het was zwaar, heel zwaar zelfs, maar de schoonheidom ons heen en de wetenschap dat dit erg slechte deel maar 4 km lang was zorgde ervoor dat we ervangenoten, ook al viel het zonlicht steeds meer weg. We zagen mooie tentplekjes, maar gingen door in dehoop een van de thermaalbaden te bereiken die zich verderop moesten bevinden en uiteraard net op tijd,ging de weg weer omlaag. Niet overal konden we het parcours fietsend afleggen, maar het pad was heelveel beter dan omhoog en afdalen was een soort joyride. Om 20.00 uur bereikten we na 55 km. eeninmiddels gesloten thermaalbad, met uitzicht op een waterval, en reden de fietsen door het nietafgesloten hek, om een kwartier lang ons vermoeide lijf in een heet bad te laten genieten. We zettenonze tent ertegenover neer, maakten voor de verandering deze keer macaroni en zagen ons 2e bad vandie avond, met de afwas in onze handen, stranden op een grote ketting met slot, dat inmiddels om hethek was gehangen. Geeft niet, onze dag kon toch niet meer stuk. Zondag 11 november Thermas del Rincon-Puerto Fuy 102 km. Er waren voor het hek gisteravond 2 camperskomen te staan en toen we wilden vertrekkenboden ze ons vers gebakken cake aan met koffieen thee voor Richard. (De twee dames warenskileraren in Aspen en spraken dus goed Engels.)Ze waren erg geïnteresseerd in onze reis enraadden ons ook al aan om de veerboot te pakken. Ze kenden de omgeving goed en woonden in SanMartin de los Andes, de plaats waar de weg, na de oversteek eindigde. Onder nog meer cake enkoffie/thee besloten we het advies aan te nemen en het Andes gebergte over te steken om zo toch nogeen stuk door Argentinië te fietsen. Door het plezierige oponthoud vertrokken we pas om 11.00 uurrichting Puerto Fuy, waar de Ferry om 13.00 uur elke dag de overtocht maakt. De eerste 20 km. gingennaar beneden, dus makkelijk en snel, Conaripe aan het Lago Calafquen. Daar namen we koffie engeroosterd brood met marmelade in een café en laadden wat accu’s op, zodat we weer konden filmen engingen verder weer langs het meer, waarin de overkant soms mooi in weerspiegelde. Het was eenredelijk goede onverharde weg. De stofwolken van voorbij rijdende auto’s zou ik niet in de zomer willenmeemaken, maar gelukkig rijden er niet veel auto’s. We werden geconfronteerd met steeds meer mooieplaatjes. We wilden niet treuzelen om Puerto Fuy voor het donker te bereiken en moesten doorrijden,maar dat was moeilijk met zoveel mooie plaatjes van om vast te leggen op foto of film. Op gegevenmoment zei ik tegen Richard dat hij niet om moest kijken. Zoals verwacht deed hij het toch en stopteweer om een foto te maken en ik deed met hem mee. Aan het einde van de weg, voor we afscheid namenvan het meer, kwam het uitzicht tot een hoogtepunt, waar we een vrouw vroegen om ons te filmenterwijl we over een brug reden met een spiegelend meer en een witte vulkaan op de achtergrond. Devolgende weg was weer geasfalteerd, maar mijn achterband, die in het begin van de reis slijtage hadopgelopen tegen een remblokje kreeg een kleine bult. Omdat we soms met volle bagage met 70 km peruur naar beneden reden, voelde ik me daar niet prettig bij. Ik had een brede profielband bij me enRichard een dunnere band met wegprofiel. Omdat we merendeels goede wegen verwachtten, kozen wevoor de laatste. Nu bleek dat de ventielen van mijn binnenbanden, net tekort waren om op te kunnenpompen met de nieuwe hogere velg. Na een behoorlijke tijd lukte het om er lucht in te krijgen metbehulp van een verloop van Frans naar autoventiel. De reis ging weer verder over een nieuwe en sierlijkgolvende asfaltweg langs een volgend meer (Lago Panguipulli) met bijbehorende onweerstaanbareutzichten en vrijwel geen verkeer. Tot aan Choshuenco waar het meer ophield. De laatste 16 kilometersvan de 100 die dag waren weer slopend over een nare, drukke en stoffige rotkiezelweg, waar we weeraardig wat hoogtemeters maakten. Richard genoot nog van een kijkje door een rijk uitgerust, geheel uitlava opgetrokken hotel onderweg, (Het Baobab hotel met prijzen tussen €250-€750), maar ik vondminder plezier in deze uiterlijke geldsmijterij. Een nachtje slapen was er voor ons toch onbetaalbaar. Welieten ons in Puerto Fuy een beetje in de maling nemen met het huren van een cabana voor € 30 ipv. vaneen hospedaje voor € 12 en de ook niet goedkope avondmaaltijd kwam uit de magnetron. 2 literflessenbier maakte voor mij alles weer goed en we hadden wel mooi de gelegenheid om weer eens wat klerente wassen. Maandag 12 novemberPuerto Fuy-San Martin de los Andes 55 km. De ferry vertrok pas om 13.00 uur. Dat betekendeeen lekker ontspannen ochtend. Het wasgoeddroogde heerlijk in de zon, ik heb een half uurgelopen en we wasten de fietsen in het meer. Opde boot maakten we kennis met 2 Scandinavischemeisjes van 23 jaar. Ze hadden een fiets, enuitrusting gekocht in Pucon om zo Patagonië teverkennen. Ze waren in Pucon begonnen en maakten niet zoveel kilometers per dag, maar hadden tijdzat en gingen terug als het geld op was. Ze hadden alle benodigde gereedschap, maar wisten zelfs niethoe het fietspompje werkte. Dapper waren ze wel, dat moet ik ze nageven. Richard legde ze uit hoe deversnellingen werkte tijdens de 40 km lange overtocht van het meer dat zich in 2 ½ uur varen tussen debergen door kronkelde in een schijnbaar onbewoonde omgeving. Aan wal voorzag hij ze via bluetoothook nog van wat digitale kaarten. Het was warm en de weg was net zo slecht als de weg naar het meertoe en klom gestadig en onverwacht door verder omhoog. We reden Chili uit op weg naar de 17 kmverderop gelegen douanepost van Argentinië. In dit niemandsland kreeg ik een lekke achterband. Hetwas een snakebite. De 1,3 inch smalle buitenband van Richard kon deze wegomstandigheden niet aan.Ik zette de brede van noppen voorziene vouwband erop die ik bij me had, maar we kregen er geen luchtin. Het koperen opdraaiventiel pakte zo weinig schroefdraad dat het doldraaide. Richard, die noghandiger is dan ik al ben. Ja, dat wil wel wat zeggen. Richard dus, die kreeg het ook niet voor elkaar. Nameer dan een uur lang tevergeefs sleutelen, waren we gelukkig nog niet ingehaald door de 2 meisjes envond Richard tussen zijn spullen een binnenband met een net iets langer ventiel. Deze liet zich weloppompen met mijn onovertroffen Zefal XP pompje. Ik voelde me schuldig omdat het oponthoud weerkwam door mijn materiaal en gaf vol gas op de stuiterweg in een poging om nog voor het donker SanMartin de los Andes te bereiken. Ik deed zo mijn best dat het me 2 dagen rugpijn opleverde. We stoptenom wat koekjes naar binnen te werken en maakten een foto van een grote roofvogel (Caracara) die zichheel dicht liet benaderen, maar verder gaven we de edele fietsjes flink de sporen. Na goed 60 km.stuiteren bereikten we in het schemerlicht ons doel. We hadden nu 3 opties. Kamperen viel snel af wantaccommodatie was in dit Oostenrijks aandoende plaatsje ruimschoots aanwezig. Dus het zou een hotelworden of het ouderlijke huis van de 2 dames die we bij Thermas del Rincon ontmoette. Voor we hetadres hadden gevonden was het 21.00 uur en donker. Richard twijfelde of aanbellen eigenlijk wel kon,maar ze hadden het zelf aangeboden, dus ik belde aan om te vragen of we de carpa (tent) in de tuinmochten zette. De vader was alleen thuis en die sprak geen Engels. Hij vroeg ons zonder aarzelen tochheel vriendelijk binnen en belde zijn dochter en haar vriendin die om de hoek woonde. Na hethandenschudden konden de fietsen achter neerzetten en wees hij ons een deur, waarachter zich dedouche bleek te bevinden. Richard twijfelde nog, terwijl ik al gedouched was. Hij had moeite met zoveelhartelijkheid. Ik dacht Rudi (ja, deze man heette ook Rudi) een plezier te doen door zijn aanbod teaccepteren. We kregen een kamer toegewezen en de inmiddels gearriveerde skileraressen gingen de stadin en kwamen terug met tapas en diverse Argentijnse lekkernijen die we allemaal moesten proeven. Dehartelijkheid was overweldigend. Tot middernacht was het een meer dan gezellige boel, waar ze alleswilden weten van onze tocht en ons leven thuis. De groene draak van prinses Maxima, die tussen hetMuiderslot en mijn huis lag, wat op Google earth nog te zien was ook, deed het heel goed bij deArgentijnen. En er was Wi-Fi, stroom en heerlijke bedden. Dinsdag 13 november St. Martin de los Andes-Lago Correntoso 100 km. Na een heerlijk ontbijt met croissants en lokalelekkernijen, werd de bagage verzwaard met leftoversvan het eten. Tot laat in de avond moestenwe die dag ons best doen om het op te krijgen. Zehielpen ons zoeken naar binnenbandjes met langventiel, die we eerst niet konden vinden. Doorhun bemiddeling kregen we er 2 uit een eigen reserve voorraad bij een fietsenwinkel. Richard scoordeook nog een zonnebril, die zo lekker zat, dat hij me dat de eerste dag wel 100 keer heeft verteld.Gelukkig werd dat elke dag minder. De tocht begon weer op een lekkere asfaltweg, langs een mooi meer(Lago Lacar) en al snel kregen we een eenzame fietser met bepakking in zicht. Het bleek een jongevrouw uit Twente. Haar vriend reed verderop. Zij maakten een reis van 4 maanden door dit werelddeel.We reden een stuk gezellig samen op en lieten ze achter ons ver voor het asfalt ophield. Ze hadden eenmooie campingplek doorgekregen van een paar fitte 60+ fietsers, die een georganiseerde tocht maaktenmet een volgauto voor de bagage, die inmiddels 600 km verderop reden op de Carretera Austral en henwat tips doormailden. Die camping bleek een prachtige plek aan een schitterend meer, maar het was veelte vroeg voor ons. Wij moesten doorrijden om op tijd in Osorno te kunnen zijn. We hadden het planopgevat om de fietsen zo te verpakken, met wielen, pedalen en zadel eruit, stuur gedraaid en inmeegebrachte grote plastic zakken met breed tape erom te verpakken, zodat het meer op bagage leek,dan op fietsen. Als dat niet lukte en er, tegen de verwachting in, ook geen smeergeld werd aangenomen,hadden we tijd nodig om een vliegreis, die veel duurder was, of ander transport voor de fietsen teregelen. De weg hier was onvoorstelbaar mooi. Bij een temperatuur van 35 graden, haalden we 1 km perfoto, maar soms zelfs dat niet. Dan stopten we nog vaker ongewild voor een plaatje dat digitaalgevangen moest worden. Er was geen ontkomen aan. Een tegemoet komend Amerikaans stelletje, dateen dag eerder was begonnen aan een tocht met een mooie tandem met aanhangwagen, had met 1 dag algenoeg van het geaccidenteerde grintpad. Ze wisten niet of ze wel door zouden gaan. We aten de leftoversop, terwijl we met onze voeten, met onze onwelriekende kousen aan, laafden in een snelstromendbeekje. We dachten verderop vissen te zien die in paniek het water uitsprongen ?. Het asfalt hield op na70 km, maar het fraaie uitzicht bleef. Het advies om deze route op te nemen in onze tocht, wasbegrijpelijk.. Er was hier overigens weinig prikkeldraad. Chili is er zo goed als, in verpakt. Elk terrein,huis of waar het maar omheen, langs- of bovenop kan worden gedraaid, daar zit het ook. Na 90 km.vonden we, voorbij een bordje NO campino, (wat zou dat nu betekenen?) een plek voor de tent in eenwild bos, tussen omgevallen bomen en bamboe, naast een rivier. Richard ging zwemmen, zwom 5seconden heen en 2 terug, zonder op zijn techniek te letten, constateerde ik. Ja, het water waskristalhelder en drinkbaar, maar fris. We koelden de frisdrank er maar in. Voor de verandering maaktenwe macaroni, dit keer opgeleukt met een banaan die we overhadden. We zaten gezellig aan de rivier tothet begon te schemeren en de forellen uit het water sprongen om insecten uit de lucht te vangen. Woensdag 14 november Lago Correntoso-Entre Lagos 120 km. We hadden nog 150 km te gaan naar Osorno enhet laatste stukje asfaltloze weg. Op asfalt schietje zoveel sneller op. Uiteraard klim je sneller alsje niet hoeft te duwen achter je fiets, maar afdalen,zonder remmen gaat soms boven de 60 km. peruur, waar je op een kiezelweg de snelheid laagmoet houden. We hebben in kilometers onze stempel voor 70% op asfalt gedrukt, maar in tijd meer dan50% op kiezelwegen. Voorlopig boette het land nog niet in aan schoonheid en stegen we, na het verlatenvan Argentinië, weer in vele kilometers niemandsland, tot boven de 1300 meter. Het was 35 graden,maar de steeds dichterbij komende sneeuw koelde lekker af. Het was een flinke, maar prettige klim. Deomgeving was hier wel hier grijs onder de bomen, vermoedelijk door overblijfselen van vulkanischeactiviteit. Na de pas was het uitzicht ineens totaal anders. Qua heuvels en hoeveelheid bos hetzelfdemaar alle bomen leken dood en de grond was helemaal wit van de asregens. Heel bizar. Kennelijk heeftde natuur het hier zwaar te verduren gehad en treedt de lente later in. We stoven op een golvende wegnaar beneden tot de grenspost van Chili, waar een lieftallige douanebeambte ons van top tot teenfouilleerde op meegebracht voedsel. Wij hadden, op nog enkele sultana’s na, alles opgegeten, dus ze konlang zoeken. We namen nog even een kop koffie met een sandwich, die we deelden met eensperwerachtige vogel die we “roofduif” noemden omdat hij zich liet lokken met stukjes brood. Tot deplaats Entre Lagos daalden we totaal 1000 meter. De kilometers vlogen om onze oren. We hadden eenkampeerplek bij hat laatste meer van de tocht gepland, maar kwamen toch terecht bij een goedehospedaje in Entre Lagos. De slechte wegen hadden we achter ons gelaten, en de fietsen werden vastschoongemaakt voor de terugtocht, met lappen stof die langs de weg neer gelegd leken voor ons. Westruinden een tijd door het dorp, waar we een duur restaurant aan het meer, wat speciaal voor ons openging, aan ons voorbij lieten gaan en eindigden in een gezellige tent met lekker eten en tapbier. Ook hierwas men weer verbaasd over het feit dat wij na de maaltijd, er nog een portie eten bijbestelden, terwijlwe de enige echt slanke aanwezigen waren. Het was de laatste avond van onze tocht, buiten de grotestad en de volgende dag konden we rustig het laatste stuk van 50km. van de reis uitrijden die uiteindelijktotaal 1700 km lang was, om een nachtbus naar Santiago te pakken. Donderdag 15 novemberEntre Lagos-Osorno 50 km, totaal 1675 km. De laatste fietsdag liet de zon zich spaarzaamzien. Iedereen onderweg zei dat we veel gelukhadden met het weer. Normaal duurt de winterlanger en regent het vaker in november. Wemoesten afscheid nemen van Patagonië en haddenhet gevoel dat ons hoofd vol zat met mooieherinneringen die we thuis allemaal moesten verwerken met behulp van de gemaakte film, foto’s ennotities. Een lichte rugwind en strakke weg brachten ons vlot naar Osorno toe. Bepaalde gedeelten vanhet land brengen eigen hun gewoonte. Zo zagen we stukken weg, vol met eettentjes. Na Conceptionstonden er tientallen kraampjes met aardbeien en op een andere plek waren dat potten honing. Hiervielen de kraampjes met potten ingemaakte vruchten op. Bij één van die kiosken namen we namenkoffie met kuche. We zagen onderweg ook weer enkele mooie oude houten stierengevechtarena’s. Nuzagen we er één waar een training te zien was van 2 toreadoren die met behendig paardrijden eenstierkalf tegen een kussen aan de wand dreven, waarvoor ze punten kregen. Dat was best leuk om tezien, maar toen ze het stiertje, dat al enkele keren het kussen had getroffen, met schoppen en scheldenprobeerden op te peppen voor nog een poging, had ik het wel weer gezien. We reden de Pan AmericanHighway weer over en Richard ging in Osorno op jacht naar een grote tas, om zijn bagage te vervoerenvoor de terugreis en we vulden de tijd met eten, drinken en het absorberen van indrukken in het centrumvan deze (relatief) grote provinciestad, nadat we plaatsbewijzen hadden gekocht voor de nachtbus, dieom 21.00 uur vertrok naar Santiago. De eerste busmaatschappij, waar we het probeerden (Turbus) zat alweer vol, maar bij een andere maatschappij slaagden we er wel in. We hadden niks over onze bagagegezegd en dat er fietsen mee moesten. Om 20.15 uur maakten we de fietspakketten klaar. Het was eenspannend moment. De bus zou arriveren op één van de perronnen 1-5. Precies om 21.00 uur reed hijperron 2 binnen. Wij sjouwden de fietsen en bagage haastig daar naartoe, terwijl de bagage van deuitstappende mensen eruit werd gehaald. We gaven eerst de fietsen, die werden geaccepteerd en daarnade rest van de bagage. We moesten in de bus € 3 voor de fietsen afrekenen en kregen een officiële bondaarvoor. (Oei, dat ging even makkelijk!) De stoelen in de bus waren opvallend veel prettiger, dan die inhet vliegtuig. We hebben het grootste deel van de 12 uur lange nachtelijke rit slapend doorgebracht. Metde fietsen erbij kostte de 1000 km. lange rit nog geen €25 pp. Vrijdag 16 november Santiago-ehhh Amsterdam 12.394 km We besloten om de fietsen ingepakt te laten voor in het vliegtuig. Ricardo, die ons met zijn taxi naarhostel El Castillo bracht, haalde ons de volgende dag op om 10.00 uur. Het vliegtuig zou om 13.05 uurvertrekken. We kregen een kamer, douchten, werkten Faceboek bij, en pakten de bagage over. Wevulden de dag als toeristen in Santiago, ipv. reizigers en hadden weer geluk met het inchecken van defietsen. We konden laten zien dat we er de heenweg voor hadden betaald en de terugweg was daaromgratis.Resumé:Ik kijk terug naar een onvergetelijke tocht door prachtige landschappen. Ik denk dat er op de hele wereldniets mooiers is te zien, al weet eigenlijk ik wel beter. Ik weet alleen niet of ik die ooit zal vinden. Somswas het wel erg zwaar, maar het afzien was meer dan de moeite waard. Ik heb nooit een onveilig gevoelgehad en de mensen die we tegen kwamen waren aardig en belangstellend naar onze tocht. Fietsen metRichard was prettig, we zijn de drie weken samen heel goed doorgekomen en vulden elkaar goed aan. Bram Heikamp, Richard de Boer. Lees hier het reisverhaal in PDF FORMAAT  Inclusief ALLE Foto's, Grafieken en routekaarten Eigen reisverhaal schrijven?! Heb je altijd al een eigen reisverhaal willen schrijven? Dat kan natuurlijk op papier in een eigen dagboek. Ook is het mogelijk om jou avonturen online bij te houden doormiddel van een eigen reislog. Als je een leuk reisverhaal geschreven hebt dan is de mogelijkheid aanwezig om je verhaal op deze website te plaatsen. Mail ons daarom direct en lees wat de mogelijkheden zijn. Heb je ook een reisverhaal geschreven? Publiceer het hier!

Lees hier alles over hoogtepunten en bezienswaardigheden:

Hoogtepunten zoeken 
Europa
Azië
Afrika
Noord-Amerika
Midden-Amerika
Zuid-Amerika

Ga op zoek naar informatie over landen, dieren spotten, beste reistijden, reisverhalen, rondreizen of leuke vakanties naar 
landen binnen Z-Amerika:

Landen		Dieren		Reistijd
Verhaal		Reizen		Zoeken

Op zoek naar een nieuwe reisbestemming? Bekijk eens de volgende artikelen voor leuke tips, vervrissende bestemmingen en leuke hoogtepunten: 

Hoogtepunten van Limburg
Hoogtepunten van Duitsland
Hoogtepunten Rom. Strasse
Hoogtepunten van Sauerland
Hoogtepunten Bollenstreek
Hoogtepunten van Spanje
Hoogtepunten van Catalonie
Top 3 bestemming singlereis 
6 juweeltjes van Portugal 
8 leukste uitstapjes in Spanje 
10 Hoogtepunten Malaga 
Hoogtepunten van IJsland 
Hoogtepunten Fr. Ardennen
Hoogtepunten Loire-streek
Hoogtepunten Correze 
Investeer in een vakantiewoning

 

Met kinderen naar Amerika 

Wil jij met de kids naar Amerika? Lees hier informatie en tips!