De eerste avond zijn wij meteen op pad gegaan voor de nachtwandeling. Onze lange broeken en jassen kwamen hierbij zeker van pas met al die beestjes. Goed ingepakt ook met kaplaarzen aan begonnen wij aan deze tocht waarbij we een aantal mooie vogels, vlinders, sprinkhaan en 2 slangen zagen. En onze Crocodile Dundee Thijs vraagt gewoon heel simpel aan de gids of die even de staart van de slang mag aanraken haha.... Deze zei dat het beter was van niet wat Thijs een beetje teleurstelde. Ik had nogal moeite met de blubberige wegen en mijn iets te grote laarzen en stond dan ook een aantal keer op mijn sokken waardoor ik eind van de tocht van mijn tenen tot boven benen helemaal onder zat.

De volgende ochtend moesten we om 06:30 ( ja jullie lezen het goed) weer paraat zitten in het boodje voor onze ochtendcruise over de Kinabatangan rivier. Wel erg mooi om op deze manier de zon te zien opkomen en de dieren langzaam in beweging zien te komen. We zagen dan ook diverse apen zoals makaken en de Proboscy aap ook wel Dutch monkey genoemd vanwege zijn grote neus. Vernoemd naar de zeelui van vroeger die na een drankje een flinke rode neus hadden. Bij terugkomst een lekker ontbijt naar binnen gewerkt om vervolgens naar het Oxbowlake te gaan. Eerst weer een stukje met de boot over de rivier, gevolgd door een wandeltocht waar je U tegen zegt. Daar gingen we weer met onze boots en lange kleren over de modderpaden dwars door de jungle. Ik had nog steeds erg moeite met mijn laarzen en we kwamen tot de ontdekking dat ze ook nog eens stuk waren. Dus was ik weer van top tot teen doorweekt, zowel van het zweten als van de blubber want het is echt ongelooflijk warm in de jungle. Ook had ik onderweg nog 2 attacks, eerst 1 bloedzuiger door mijn broek heen op mijn boven been die de gids verwijderde en even later voelde ik wat in mijn nek, weer een bloedzuiger. Ik gilde het uit, echt vies en de gids zei dat ik naar hem toe moest komen waarop ik brulde dat die snel naar mij moest komen en dat deed hij ook maar. Thijs heeft erg om mij moeten lachen zowel om de bloedzuigers als mijn gevecht met de bagger en de laarzen. Helaas weinig dieren gezien deze tocht waardoor het dus een klein beetje tegen viel. De lunch was wel weer goed, al werd Thijs humeur wat minder want we aten al bijna een goede week steeds maar rijst wat onze neus bijna uitkwam. Eind van de middag hadden wij weer een tocht over de rivier waar wij weer vele vogels en apen hebben gespot wat echt een geweldig gezicht is om deze beestjes zo in het wild bezig te zien. De tocht eindigde met een mooie zonsondergang en een lekkere maaltijd. En s' avonds mochten wij lekker uitrusten want de volgende dag weer vroeg op voor de volgende ochtendcruise over de rivier. De tocht zagen wij naast de apen en de vogels ook een enorme krokodil, hij was helaas te snel weer in het water om een foto te kunnen maken maar hij was zeker een meter of 2,5. Na de tocht kregen wij tot de avondcruise vrij af. Thijs en ik zijn dan ook zelf even een tochtje gaan maken naar het plaatselijke dorpje. Hier in een piepklein winkeltje een ijsje gescoord en een paar colaatjes want we waren de koffie en thee wel een beetje zat. De plaatselijke bevolking was erg vriendelijk en probeerde een gesprekje te voeren wat meestal geopend wordt door een opmerking over voetbal. Dit vanwege de voetbalshirts die Thijs meestal draagt. Thijs had in het winkeltje ook visdraad en haakjes gekocht en terug bij onze lodge is hij zelf een hengel gaan fabriceren om te vissen in de rivier. Overigens heeft hij niks gevangen want na een kwartier moesten we al weer op pad met nieuwe mensen die gearriveerd waren voor de avondcruise. S' avonds ben ik nog een keer meegegaan met de avondwandeling, ik had inmiddels nieuwe laarzen gehad en moest deze toch even uitproberen, en ik moet zeggen dit ging me een stuk beter af. Niet zoveel gezien als de eerste avond, maar deze wandeling wel overleefd zonder bloedzuigers en zonder op mijn voeten in de blubber te staan. Toen ik terug kwam zat Thijs gezellig met Saar te vissen, hij had wel tuk gehad maar zodra hij zijn lijn binnenhaalde was de vis er alweer van door. Misschien komen er in de komende maanden nog betere periodes om een visje te vangen...




De Orang Otangs van Sepilok

De laatste ochtendcruise hebben wij overgeslagen om even uit te slapen tot 07.30. Na laatste ontbijtje in de jungle en onze tassen te hebben gepakt zijn wij weer met onze spullen in het bootje gestapt om naar het busje te gaan. We hadden afgesproken dat de chauffeur ons zou afzetten bij het reintergratie project van de Orang Otangs in Sepilok en onze spullen zou afgeven bij ons hostel in Sandakan. Na weer een lange rit van zo'n 2,5 uur arriveerden wij bij het opvangcentrum in Sepilok. Bij dit centrum worden Orang Otangs binnengebracht die o.a. gevonden worden op de vele palmolie plantages. Hier zijn ze te vinden vanwege het voedsel wat de palmbomen met zich mee brengt. Maar de eigenaren van de plantages zijn niet zo blij met hun bezoekjes en bellen dan over het algemeen het opvangcentrum. Helaas gebeurd het ook nog steeds dat de mensen van de plantages nog steeds het heft in eigen handen nemen en de apen zelf stropen. Door ook de hulp van het WWF die probeerd om zoveel mogenlijk te controleren in en rondom de jungle gebieden op mensen die jagen op de dieren wordt de jacht wel een stuk minder. Helaas is het hele gebied te groot om alles te controleren waardoor het stropen dus nog niet helemaal is verdwenen. Zelf steun ik het WWF elke maand met een kleine donatie en het is goed om te zien waar dit geld o.a. naar toe gaat.

Ook worden er veel jongen Orang Otangs binnen gebracht bij dit project waarvan dan bijna altijd de moeder is overleden. Dit komt door bijvoorbeeld de bomenkap in het regenwoud, de moeder valt op de grond met jong en alleen het jong overleefd de val. Bij het centrum in Sepilok worden de Orang Otangs die worden binnen gebracht eerst een paar weken in quarantane gezet, dit om verspreiding van ziektes bij de gezonde apen te voorkomen. De dieren worden onderzocht in het hospital en krijgen een chip en tatooage nummer op hun bovenbeen zodat ze altijd weten als de aap weer ergens gespot wordt welke het is. Na de Quarantane periode proberen de mensen aldaar de apen vertrouwd te maken met hun natuurlijke leefomgeving. De jongen apen worden ingepakt in een nest gemaakt in een wasmand met allemaal dekens en handdoeken. De wat ouderen wordt geleerd in touwen en banden te klimmen om ze vervolgen mee de jungle in te nemen om te laten zien wat ze wel en niet kunnen eten en hoe ze een nest moeten bouwen.. In het wild blijft het jong ongeveer 9 jaar bij de moeder om dit alles te leren, dus je kan wel nagaan hoeveel tijd en geld hierin gaat zitten. Het doel in het centrum is om alle Orang Otangs die binnen komen weer zo te instrueren zodat zij zelf weer in het wild kunnen leven. De Orang Otangs worden dan ook aan het einde van het reintergratie project weer uitgezet in de jungle. Bij Sepilok zelf zit een stuk beschermd gebied waar over het algemeen deze apen worden uitgezet. Omdat sommige het nog niet helemaal redden om zelf voedsel te vinden of omdat ze een kleintje hebben en wat extra's nodig hebben, wordt er 2x per dag in de jungle op het voedselplatform erxtra voedsel zoals bananen en bepaalde boomstronken voor ze neergelegd. Dit is ook tevens de enigste plek waar de bezoekers van het centrum de Orang Otang kan zien.

Thijs en ik waren net te laat voor de ochtend voeding. Het kwam ook met bakken uit de hemel en dus zijn we eerst zelf maar even wat gaan eten. Erna hebben wij een het informatie centrum bezocht waar we ook zagen dat de neushoorns in dit gebied het ook zeker niet makkelijk hebben. En ik kan je zeggen als je dat zo allemaal met eigen ogen van dichtbij ziet, te veel palmolieplantages waardoor er steeds minder jungle overblijft en alle dieren het steeds moeilijker krijgen, het je echt aan je hart gaat. Daarom is het goed dat er stichtings zoals het WWF er zijn en centrums zoals Sepilok. Na het informatie centrum hebben wij nog een film bekeken over het werk van het Sepilok centrum, erg intressant om te zien hoe ze de Orang Otang opvangen en deze van alles leren om vervolgens weer uit te zetten. Na de film hebben wij de vrouw achter de balie waar we het kaartje kochten om naar binnen te gaan nog even lastig gevallen met een aantal vragen. Er is namenlijk 1 Orang Otang zonder arm, dit hadden wij al eerder meegekregen van ons Nederlandse vrienden Saskia en Michel en wij vroegen haar hoe dit kwam. Deze aap was via de electriciteits kabels naar een palmolieplantage geslingerd voor voedsel en jawel zijn arm stond hierdoor in de brand en moest geamputeerd worden. Bij haar ook wat informatie ingewonnen over het doen van vrijwilligers werk in het centrum en hoe je het centrum nog meer kan steunen. Hierover later meer op de site van Thijs.

Om 14:00 uur mochten we dan toch echt naar binnen voor de voedertijd van 15:00 uur. Wij waren de eerste op het bezoekersplatform zodat we een goede plek konden bemachtigen om foto's te maken. Het werd langzaam drukker met mensen en iedereen was muisstil en wachte met spanning af tot de eerste Orang Otang te voor schijn kwam. Een verzorger gaf doormiddel van een teken door op iets te slaan aan dat hij het eten ging neerleggen. En na nog een aantal minuten kwam er dan ook in de verte wat beweging aan het touw. Langzaam kwam een vrouwtje met haar jong naar het voedselplatform te geslingerd. Echt een supermooi gezicht en ik moest dan ook een traantje weg pinken. Wat een supermooie beesten zijn dit. Thijs had de opdracht gekregen om supermooie foto's te maken zodat ik op mijn gemakje alles kon volgen en hem aanwijzingen kon geven als er elders wat bewoog. De moeder showde haar kleintje aan het publiek, ik weet niet of dit bewust was maar geweldig om te zien was het zeker! Even later kwam er weer beweging in het touw en kwam er nog een moeder met jong aangeslingerd. Dit jong was overigens al wat ouder en slingerde zelf achter zijn moeder aan. Ineens hoorde wij wat achter ons, op nog geen 2 meter afstand kwam een enorm mannetje langs geparadeerd. De vrijwilligers hielden de mensen op afstand en zorgde ervoor dat alles veilig bleef. Dit mannetje ging naar de vrouwtjes toe en onderzocht deze van top tot teen. Het oudere jong stoeide met de grote man en mocht uiteindelijk ook deel uitmaken van de lunch.

Thijs was inmiddels wat foto's vanuit andere hoeken aan het maken en ik zag hem niet meer. Toen kwam hij me halen, hij zat gewoon al de hele tijd een stuk verder in zijn eentje oog in oog met een vrouwtje dat 5 maanden zwanger was, dit vertelde 1 van de vrijwilligsters ons. Wat een geweldig gezicht was dit zeg, wij op de grond en zij 2 meter boven ons op een tak. Ik zei tegen Thijs dat ik even onze tassen ging pakken en onderweg naar het bezoekersplatform was de Orang Otang met 1 arm hier ook gearriveerd en had het op onze tassen gemunt. Gelukkig pakte een man deze nog net op tijd weg en ik bedankte hem en ging nog wat dichterbij deze aap kijken. Helaas ging de tijd snel voorbij en moeten wij na een uur het platform verlaten, maar deze bijzondere beelden staan zeker op onze netvlies gegrafeerd.

Terug bij het informatie centrum hebben wij besloten om de Orang Otang Sen te adopteren. Dit omdat hij op de verjaardag van Thijs 09-09-2006 is binnengebracht in het centrum. Het kost behoorlijk wat geld om de Orang Otangs in dit centrum te onderhouden en hiermee hopen wij een steentje te hebben bijgedragen.

Tips voor Borneo:

• Ga langer dan 2 weken. De interssante activiteiten en tours zijn namelijk vaak volgeboekt.

• Ga palmbomen tellen wanneer jij je verveeld.

• Is er dan iets positiefs? Jawel, namelijk Sepilok