Op bezoek in Bali

Sinds de Balibombardementen en nog een portie ongeluk als enkele aardbevingen en tsunami's wagen niet zo heel veel toeristen het er meer op om naar Indonesië af te reizen. We roken onze mogelijkheden in de vorm van goedkope hotelprijzen en weinig file's.Vrijwel direct merkten we iets vreemds op aan dit land; Je kon er geen Panini® plaatjes kopen voor in het Panini®Voetbalplaatjes Verzamelboek. Verhip. We waren in Maleisie net lekker op gang gekomen en schoten al aardig opin het opvullen van de lege pagina's. Plaatjesboek overboord. Terug naar de cultuur. We wilden naar Bukittinggi, West Sumatra, een mooi dorpje verscholen tussen drie prachtige bergen.

Door een aardige man, gespecialiseerd in het oplichten van toeristen, werden we soepel in een veel te klein busje gepropt met veel te veel grote mensen. Het zou maar acht uur duren, het werden er 12,zonder te bewegen, zonder de mogelijkheid om naar buiten te kijken, maar met 1 chauffeur, die de hele rit geconcentreerd moest blijven, om de plekken te zoeken, waar nog wel asfalt lag. Maar goed, we kwamen 1:30 aan bij een hotel,in de stad waar we wilden zijn, een kwartier voordat de wedstrijd Ned-Fra zou beginnen (van Nederland hadden we overigens al 6 plaatjes in onsPanini®Voetbalplaatjes Verzamelboek!!). Na de hoteleigenaar bewusteloos te hebben geslagen, omdat die op dit voor ons zo heilige tijdstip begon overdag tripjes, renden we naar een café waar op een groot scherm de wedstrijd werd uitgezonden. Tevreden vallen we inslaap, het kampioenschap zit in onze slaapzak. De dag erna gebruiken we om het dorpje te verkennen. We worden door 23 verlegen meisjes aangesproken, die in uniform de straat op zijn gestuurd, om hun Engels te oefenen. We staan de meesten te word, zoveel toeristen zijn er namelijk niet, We zoeken een rustig plekje op in een gezellig straatje, waar we een biertje bestellen in café Bedudel. We praten met wat toeristen, een bottenzoeker en een langharige local, die ons mee op stap wil nemen.

Bukkittingi blijkt een gezellig stadje te zijn. Aardige mensen, die een aardig woordje Nederlands spreken en de omgeving, prachtig, groen en onbedorven. We doen een tour door de omgeving, waarbij we kennismaken met de MinangKabau, de originele bevolking van West Sumatra. De buffels doen het werk, de vrouwen zijn er de baas en wordt veel verbouwd, van koffie tot bananen tot rijst. De tour duurde de hele dag, maar de nacht is vannacht niet bedoeld voorslapen. Vanaf de top van de Merapi vulkaan klinkt een stem, die mij naar boven schreeuwt. Ik kom eraan. 2891 meter, dat zijn heel veel stappen. Met mijn ietwat lui geworden lijf, begin ik aan de klus. Stenen vallen onder mijn benennaar beneden, mijn zaklamp stuk, zweet op mijn voorhoofd en meerdere malen gered door mijn reactievermogen. Met zijn vijven verplaatsen we ons over de voet van de vulkaan, over zijn rug, tot boven op zijn stomende hoofd, vlak voordat de zon wakker wordt. Het gevoel, zes uur lang omhoog gelopen, daar bovenop te staan, zo hoog de lucht in, de wereld aan mijn voeten; ongelooflijk. De wind raast langs onze oren, koud, heet, moe, vol energie. Zo prachtig. Het is mij gelukt. De vier uur naar beneden loop ik fluitend, de vulkaan heft me genoegenergie ingeblazen. Ik ben voldaan en gelukkig, zo bijzonder. Onze vlucht naar Jakarta gaat vanaf Padang,een plaats, niet meer en niet minder. Tijdens een wandelingetje worden we bij iedereen uitgenodigd om even te praten, even te zitten, even te vertellen waar we vandaan komen. In het hotel waar we verblijven, mag je na 21:00 geen bezoekmeer ontvangen van het andere geslacht. Bang voor maatregelen besluiten we dan maar beleefd en zonder aan elkaar te zitten in slaap te vallen. Het vliegtuig brengt ons naar Jakarta,gelukkig, want even leek het erop dat we niet konden, omdat we geen cash hadden om de luchthavenbelasting te betalen. Pinnen was onmogelijk op het vliegveld,met onze pinpas. Door arme Aziatische luchthavenmedewerkers werd het bedrag bij elkaar gelegd, haha.

Jakarta; 1 dag bier drinken met gezellige Canadezen,niet kunnen slapen in een pauperhotelletje, die we pas hadden uitgekozen na 1dag gezellig bier te hebben gedronken met Canadezen. Dat gaat voortaan anders. Vanuit Jakarta nemen we de trein naar Yogyakarta, de culturele hoofdstad van het land. We zien optredens, muziek en dans, doen workshops,zilverwerk en batik en eten onze buik vol. Tijdens een religieuze tour vertelteen moderne moslima me alle ins and outs over de verscheidenheid aan religies binnen Indonesië. Ze ontkracht het gerucht, dat we de vorige dag hebben gehoordover meisjesbesnijdenis. Er is nog hoop. Met een busje worden we naar Bromo gebracht. Een geweldig vulkaanlandschap, prachtige kraters,ongelooflijk mooi om te zien en om ons hele fototoestel mee vol te schieten. De beklimming valt wel mee, de voldoening is enorm. We kwamen in de nacht aan in het donker en konden behalve miljarden sterren niets zien van de vulkanen, maar tijdens zonsopkomst word het ons duidelijk waarom al deze mensen zich zo vroeg hebben laten wekken, om hiernaar te kijken.

De reis van Bromo naar Bali gaat onze boeken in als de meest lange en slopende. Overstappen en overstappen en van de belofte van een dvd speler en relaxte stoelen bleven alleen de stoelen overeind.