4 juli 2011 – De eerste “Berendag”

Voor alle Amerikanen is de 4^e juli een speciale dag, dat is namelijk Indepence Day. Iedereen heeft vrij en trekt er op uit met familie en vrienden. Voor ons werd 4 juli 2011 ook een heel speciale dag, want voor ons stond de excursie naar Hello Bay Bear kamp op het programma. Om 6.30 uur staan wij al op, douchen en ontbijten en vertrekken dan naar het vliegveld van Homer. Hier kunnen wij de camper parkeren en pakken onze rugzak om naar Hello Bay te gaan. Wij vliegen om 9.00 uur met een zespersoon vliegtuigje en Aart heeft geluk want hij mag voorin zitten. De verrekijker en het fototoestel hebben wij in de aanslag, zodat wij alles goed kunnen zien en eventueel foto’s kunnen nemen. De vlucht was prachtig, een stuk over land en over water en als wij over Katmai National Park vliegen besluit de piloot de scienic route te nemen, dat houdt in tussen besneeuwde bergtoppen. Ik zag mijn geest al dwalen, flitsen van neerstortende vliegtuigjes vlogen door mijn hoofd, maar gelukkig wilde de piloot ook gewoon weer ’s avonds thuis aan tafel zitten dus alles ging goed en konden wij nog een paar prachtige gletsjer foto’s van bovenaf nemen. Als wij landen op het stranden voor het Hello Bay kamp worden wij al begroet door twee beren die op het strand lopen. Eerst brengen wij onze rugzakken naar het kamp en krijgen wij onze slaapplaatsen aangewezen in een stevige tent, die beerproof is, met water en straal verwarming en twee bedden met slaapzakken. Daarna is het kennismaken met de andere twee gasten die deze dag en nacht in het Hello Bay kamp verblijven; Eric en Herta, en de gidsen van het Hello Bay kamp. Er wordt even in het kort uitgelegd wat de bedoeling is en tot waar je vrij mag lopen, het uitkijkpunt, daar voorbij moet er een gids mee. Er leven in het Katmai National Park een grote populatie grizzly beren, het is hun leefgebied, dus wij zijn de gasten en er wordt alles aan gedaan om hun leefomgeving niet te verstoren! Er staat de hele dag koffie, thee en vruchtensap voor ons en heerlijke door de kokkin Carmen zelfgebakken koekjes. Wij genieten hier natuurlijk volop van. Na deze korte briefing is het tijd ons klaar te maken om het veld in te gaan, dat hield in regenpakken aan en rubberlaarzen en alle overgebleven vrije delen in te smeren met bugspray. Die regenpakken deden wij niet aan omdat het regenden, maar omdat muggen nu eenmaal niet door rubber heen prikken en als je gewoon in je spijkerbroek zou gaan, dan zouden wij alsnog de nodige muggenbeten oplopen.

Vanuit het kamp loop je als eerste over het strand, daar waren twee beren clams aan het zoeken. De reukzin van een beer is geweldig, ze ruiken de clams tot één meter diep en graven ze dan uit met hun poot en iedere beer heeft dan weer zijn eigen manier om de clam te openen en het vlees eruit te halen en lekker op te peuzelen. Wij zien in de verte ook nog een vos lopen die ook hoopt wat van zijn gading te vinden op het strand. Na dit een poosje bekeken te hebben lopen wij verder over zompig land, vandaar de rubber laarzen, door een bos naar een meadow. Hier gaan wij zitten op een boomstam en eten onze meegenomen lunch op, en er mag geen kruimeltje gemorst worden. Tijdens het lunchen kijken wij rustig naar de beren die ook in de meadow zijn en gras eten. Nu hebben beren maar één maag, dit resulteert erin dat het gras er ook snel weer uit moet, want zij halen er maar weinig echte voeding uit, kortom deze beren poepen ook enorm veel. Na enige tijd zo gezeten te hebben wat de pot, oftewel de kokkin, gemaakt heeft.

Rond de klok van 17.00 uur gaan wij er weer op uit, dus hijsen wij ons weer onze antimug uitrusting en gaan via het strand weer op weg naar de meadow. Hier gaan wij weer rustig op een boomstam zitten en na een tijdje verplaatsen wij ons naar een boomstam iets dichter bij de beren. Wij zitten heel rustig en genieten van 4 grizzly beren om ons heen en iets verderop is nog een moederbeer met twee kinderen, een geweldige ervaring. Na enige uren gaan wij weer terug naar het kamp waar het dessert wacht en koffie en wederom verse koekjes. Wij hebben nog even een leuk gesprek met Herta en Eric, twee zeer bereisde mensen, en met Carmen de kokkin. Helaas vindt de kampleiding het om 22.oo uur welletjes geweest en gaat het “licht uit”.









5 juli 2011 – Wederom een “berendag”

’s Morgens zijn wij al vroeg uit de veren, 5.30 uur, daar Aart nodig naar het toilet moest en ja voor het toilet moest je de tent uit en een trap op. Het was namelijk een compost toilet, dus je behoeften doen, de deksel dicht en je handen was met desinfecterende gel, die zoals wij later bemerkten erg populair was in Alaska, maar inderdaad ook erg effectief. Als Aart terugkomt in de tent besluiten wij ons goed aan te kleden, daar het redelijk fris is buiten, en naar het uitkijkpunt te gaan. Natuurlijk spotten wij daar nog een beer. Het is heerlijk zo vroeg buiten en wij genieten, niet alleen van de beren maar ook van al de mooie bloemen en planten. Hierna gaan wij lekker ontbijten en hebben een bijzonder gesprek met Herta en Eric. Beide vaders van hun waren namelijk piloot in de tweede wereldoorlog, alleen de één bij de Duitse Luftwaffe en de ander zat bij het Amerikaanse leger. Eric en Herta hebben elkaar tijdens hun studie in Duitsland ontmoet en hadden zich nu tot doel gesteld om alle Amerikaanse natuurparken te bezoeken, dit was het één na laatste. Bovendien was Eric een echte ornitholoog (vogelkenner) dus elke vogel werd gespot en beschreven, wij kijken dan ook sinds deze excursie anders naar zeemeeuwen, toch weer wat geleerd. Na het ontbijt pakten wij onze rugzakken en liepen wederom naar het uitkijkpunt, waar Herta en Eric ook waren. Op het strand liep een beer, maar deze beer kwam opeens het pad naar het kamp op. Wij trokken ons rustig terug en haalden een gids erbij. Met hem liepen wij terug naar de plaats waar wij de beer gezien hadden, resultaat een paar prachtige foto’s van een beer van wel heel dichtbij.  Helaas aan alle mooie excursies komt een eind, dus ook aan deze. Om 9.30 uur landen het vliegtuigje weer op het strand om nieuwe gasten te brengen en ons mee terug te nemen. De terugvlucht was ook weer mooi, Aart maakt nog een mooie foto van de Homer Spit vanuit het vliegtuigje. Bij terugkomst in Homer besluiten wij nog een stukje rond te rijden en gaan dan terug naar de Homer Spit en Aart regelt een prachtige plek aan het water voor ons, wij genieten van het mooie uitzicht.  Wij wandelen ’s middags over de Spit, kijken bij het schoonmaken van de heilbotten en kopen zelf ook een stukje heilbot. Al verbazen wij ons er wel over dat er eigenlijk maar weinig verse vis te koop is hier. De meeste vis wordt waarschijnlijk in de visfabriek verwerkt en de vis welke tijdens de vistrips gevangen wordt die wordt ter plekke schoongemaakt, wat een theater op zich is, en daarna kunnen de mensen het laten versturen naar hun huisadres, waar ook ter wereld. Het kost wel wat, maar dan heb je wel je zelfgevangen heilbot thuis!Na de wandeling nemen wij bij de camper een biertje en krijgen gezelschap van een andere Cruise America camper. Het zijn Engelse die eerste de Inside Passage gedaan hebben en nu gaan rondtrekken. Hij is een stukadoor die heel veel in Duitsland heeft gewerkt. Om 21.30 uur gaat bij ons allebei het licht uit, even lekker douchen en dan onder de wol.








6 juli 2011 – Een reisdag met wat culturele uitstapjes

Op tijd op, want de zon scheen alweer heerlijk, gaat hij wel eens onder hier? Na een heerlijk buitenontbijt koppelen wij af en gaan op weg. Hadden wij op de heenweg naar Homer de Russische kerk gemist in Ninilchik, dat ging ons op de terugweg niet gebeuren. Goed opgelet en de juiste afslag en daar lag hij. Een prachtig klein kerkje omringd door een kerkhof, waar op de grafzerken nog de nodige Russische namen stonden. Heel interessant, wij zijn blij dat wij toch nog even zijn gaan kijken. Ook cirkelden er diverse Bald Eagles rond, die hadden wij inmiddels al onwijs veel gezien, maar zij blijven prachtig om naar te kijken.

De reis gaat verder, via het stadje Kenai waar wij zien dat in het water van de Cook Inlet de netten al klaar liggen voor de zalmvangst die met een week van start gaat. De zalmtrek gaat bijna beginnen. Wij stoppen bij Coopers Landing voor een heerlijke lunch, hamburger met Chili Con Carne een aparte maar goede combinatie en rijden daarna door richting Anchorage. Wij ontmoeten op een parkeerplaats, waar wij ruilen van plek, nog een man met een prachtige klassieke auto, een plaatje. Het is wederom eb op de weg langs de Turnagain Arm, enorm om te zien wat een groot stuk er droog komt te liggen, het verschil tussen eb en vloed is hier dus erg groot.

Wij rijden vandaag door naar Palmer en brengen daar een bezoek aan onze beste vriend Freddie Meijer om onze voedsel- en drankvoorraad aan te vullen. Hier kan je geen drank in de supermarkt kopen, zoals in heel Amerika en Canada, je moet dus voor alcoholische versnaperingen altijd naar de liquerstore en met een beetje pech moet je dan ook nog je identiteitsbewijs laten zien om aan te tonen dat je 21+ plus bent. Geheel volgeladen rijden wij naar het plaatselijk RV park en genieten nog van de zon, een biertje en een goed boek. Lekker gegeten en daarna nog een wandeling voor de nodige beweging.





7 juli 2011 – Muskus ossen en Mormonen

Uitgeslapen, heerlijk, ook dat mag op vakantie. Deze dag starten wij meteen na vertrek met een cultureel uitstapje, namelijk een bezoek aan de plaatselijk Ox farm. Hier worden Muskus Ossen gefokt en gehouden voor de wol en als toeristische attractie. Muskus ossen zijn prehistorische dieren, welke bijna waren uitgestorven maar waarvan er nu weer enige kuddes op de aardbol rondlopen door tijdig ingrijpen van de mens. De kuddes lopen vrij rond in Canada en in Scandinavie. Op de Ox farm krijgen wij tijdens de rondleiding een uitgebreide uitleg over de Muskus ossen en over de zeer bijzondere wol die zij leveren. De vacht van de Muskus os drijft namelijk de winterharen naar buiten in het voorjaar en deze haren worden eruit gekamd en daar wordt wol van gesponnen door Eskimo’s. Daarna breien de Eskimo’s er mutsen en shawls van, iedere stam in zijn eigen patroon. Het speciale aan de wol is dat hij superwarm is en dat hij niet krimpt, ook al was je hem op 90°C en dat hij extreem duur is $ 80,00 / bol van 100 gr.. Wij vinden het wel jammer dat de jongen dieren van de moeders worden gescheiden, een beetje tegennatuurlijk. Op de parkeerplaats van de Ox farm raken wij in gesprek met vier jonge vrijwilligers. Het gewone waar kom je vandaan, etc., etc.. Dan vraagt er een of wij weten wat Mormonen zijn, en of mensen in Nederland ook naar de kerk gaan. De vier heren blijken vrijwilligers te zijn die twee jaar lang vrijwilligerswerk doen, ze krijgen hiervoor $ 130,00 per maand en de rest moeten zij zelf bij elkaar sprokkelen. Het zijn dus mormonen en voordat wij het weten heeft Aart een mormonen bijbel en DVD in ontvangst genomen en nee zij willen er geen geld voor. Dit was dus weer één van onze bijzondere ontmoetingen deze reis. Op ons gemak rijden wij hierna verder naar ons doel voor vandaag; Glenallen. Een prachtig afwisselend decor onderweg, hooglanden, gletsjers, rivieren met hele brede beddingen, meren. Het voordeel is dat wij elke dag niet zulke grote afstanden hoeven af te leggen en wj steeds om de beurt een uurtje rijden, nu wij kunnen beter “sturen” zeggen, want het grootste gedeelte staat de camper op cruise control en hoeven je alleen maar te sturen. In Glenallen besluiten wij na een bezoekje aan de plaatselijke Tourist Information door te rijden naar Copper Center, een aloude nederzetting uit 1800. Daar vinden wij een heerlijke campingplek, waar wij tot laat in de avond langs de wilde rivier genieten van elkaar, de omgeving, een lekker drankje en een boek.




8 juli 2011 – Tokkieday

Deze dag reizen wij naar de wereldplaats TOK, waar wij Tokkies voor één dag zullen zijn. De rit er naar toe is een rit vol “moosie”-ontmoetingen. Onderweg spotten wij namelijk tot drie keer toe een Moose en telken stoppen wij en wordt de Moose uitgebreid gefotografeerd. Zo rijden wij rustig door en bereiken rond de klok van 13.00 uur TOK. Inmiddels is de vaste gewoonte van ons geworden om eerst langs het Visitors Centre te rijden voor de nodige toeristische info over de plaats waar wij zijn. Wij besluiten deze nacht te verblijven op de wereldberoemde Sourdough campground, een plekje onder de bomen dus eekhoorns in overvloed. Hierna gaan wij terug naar TOK voor een lunch bij Fast Eddy’s, dit op aanraden van de Zwitsers welke wij op de vorige campground ontmoet hadden. Nu ze hadden niks teveel gezegd het eten was uitstekend en wat is dat toch handig dat je steeds een refill krijgt van de koffie of fris wat je besteld hebt, zo drogen wij zeker niet uit. Daarna wandelen wij naar de plaatselijke souvenirwinkel om een paar mooie stenen te kopen en dan meteen even op het internet te kijken of er nog nieuws van Nick en Mariella is. Het internet is overal aanwezig, maar je wordt wel geacht zelf een laptop mee te nemen, dat hadden wij niet, dus wij moeten echt zoeken om ergens op het internet te kunnen om toch contact met thuis te houden. Nu weer gelukt deze dag, alles goed, berichtje getypt met groeten van de Tokkies.

Vervolgens lopen Aart en ik iets verder en daar verkopen ze sledehonden puppies, wat een schatjes, je zou ze zo meenemen. Ze voelen zo zacht aan en een hele dikke vacht. We kijken ook nog even bij de slede die tentoongesteld staan en wandelen dan door naar de GOLD&NUGGET winkel. Een belevenis op zich, want de eigenaresse van deze winkel, een dame op leeftijd, heeft een uitgebreid en interessant verhaal over haar eigen goudmijn. Ze heeft zelf jarenlang gegraven en gezeefd, maar nu haar lichaam gaat protesteren door het zware werk wat zij altijd heeft gedaan, is zij nu een winkeltje begonnen. Haar hele verhaal kan zij ondersteunen met foto’s welke onder de toonbank vandaan komen. Erg leuk en interessant.  Na deze ontmoeting rijden wij terug naar de camping en doen een lekker biertje en koken eten, waarbij wij natuurlijk nog een lekker flesje wijn drinken. Na het eten wandelen wij nog een uur door het bos heen, maar spotten alleen maar een State Trooper en geen echt wild. Bij terugkomst op de camping blijkt het beloofde entertainment deze avond niet door te gaan, dus trekken wij ons terug in onze camper waar wij nog een drankje doen en nog even lezen in ons boek.





9 juli 2011 – Merry Christmas!

’s Morgens op de camping ontbeten met lekkere pannenkoeken en rendierworstjes. Vooral de pannenkoeken vind ik erg lekker, de worstjes hebben een beetje aparte smaak, wij eten dus beiden genoeg. De meeste mensen van de camping ontbijten in de eetzaal/cafetaria van deze camping en het is een soort museum waar je in zit, wat overal hangen oude krantenknipsels en wetenswaardigheden, leuk om te zien en te lezen. Na het ontbijten is het afkoppelen en rijden, op weg naar Fairbanks. Halverwege de rit moeten wij tanken en na het tanken start de camper alleen nog maar met de noodstartknop! Geen paniek, maar wel iets waar wij even naar moeten laten kijken. Maar eerst op ons gemak verder gereden, genietend van de rust en prachtige natuur en de vaak zeer wijd uitgestrekt rivierdelta’s, zeer imposant. Voor dat wij het weten zitten wij al in The Nordpole, een wereldstadje net voor Fairbanks wat geheel gebouwd is rondom een enorme kerstwinkel. Eerst gaan wij even lunchen bij de Subway, waar ze heerlijke broodjes verkopen met superbeleg. Daarna brengen wij een bezoek aan de kerstwinkel. Er is zelfs de mogelijkheid om je verlanglijstje in te leveren wij de Kerstman en bij hem op schoot te zitten. Wij laten deze gelegenheid aan ons voorbij gaan, maar sturen wel een paar kaarten vanaf de Noordpool naar huis. En natuurlijk neem ik even plaats in de arrenslee van de Kerstman en kijken bij de rendieren. Nee, Rudolph met zijn rode neus zagen wij niet, die was op vakantie.

Na deze korte Kerststop rijden wij verder naar Fairbanks, waar wij meteen het visitors center bezoeken voor informatie over een trip naar de Artic Circle en Denali Park en natuurlijk voor een adres van een RV park. De juffrouw van het visitors center helpt ons goed en zo gaan wij al snel op weg naar River’s Edge Campground en scoren daar een prachtig plekje met een picknickbank, dat hoort erbij. Wij gaan lekker buiten zitten, want het is heerlijk weer en bellen rond voor de diverse excursies welke wij vanuit Fairbanks willen doen en bestellen. Wij besluiten de fly-drive excursie naar de poolcirkel te doen en met wat moeite reserveren wij telefonisch ook 2 kaartjes voor Denali Park voor 13.07.2011. Voor de poolcirkelexcursie rijden wij naar het kantoortje van deze organisatie om de benodigde info af te geven en daarna brengen wij meteen nog even een bezoekje aan Freddy Meyer voor onze voedsel en drankbevoorrading en ik scoor nog een paar gympen! Terug op de camping installeren wij ons met onze stoeltjes en boeken, drankjes en hapjes langs de rivier en genieten volop. De Water State Trooper passeert evenals allerlei verschillende bootjes, kano’s, het is dus levendig genoeg op het water. Het is dan ook weekend en lekker weer, wat wil een mens nog meer. Wij zitten deze avond tot laat buiten en maken ook nog onze avondwandeling, rondje camping hoort erbij.




10 juli 2011 – Artic Circle

Lekker uitgeslapen, buiten ontbeten, het lijkt Zuid Frankrijk wel zo lekker is het weer. Na het ontbijt pakken wij de rugzak in en gaan op weg naar de front office van de camping waar wij worden opgehaald voor de excursie naar de poolcirkel. Wij zijn niet de enigste mensen van de camping die meegaan op de excursie en hebben meteen leuk contact met de andere excursie gangers. Op het vliegveld worden ook nog onze tassen gewogen, gisteren waren wij zelf al gewogen, want gewicht is heel belangrijk bij een klein vliegtuigje. Al snel mogen wij in een vliegtuigje stappen en genieten van een mooie vlucht. De piloot kan mede door het mooie rustige weer laag vliegen en geeft tekst en uitleg bij alles wat wij zien. Door het vliegen kan je zien hoe uitgestrekt en leeg het land Alaska is. Wij vliegen over een indianen nederzetting gevestigd aan de oever van de machtige Yukon rivier. Deze indianen zijn in principe geheel selfsupporting en zijn alleen door de lucht en via de rivier te bereiken. Ze vissen de King Salmons uit de rivier met een aparte vismethode, ze plaatsen daarvoor een wiel in de rivier. Over de totale lengte van de Yukon in Alaska is maar één brug, heel bijzonder.

Het weer wordt tegen het einde van de vlucht wat slechter en als wij in Cold Foot landen regent het. Wij duiken snel het busje in wat klaarstaat om ons terug te brengen naar Fairbanks. Eerst bezoeken wij de wereldstad Cold Foot, één winkel – annex restaurant. Dit dorpje had lange tijd maar één bewoner het jaar rond, een State Trooper, maar sinds dit jaar is de permanente bevolking van Cold Foot met 100% gegroeid want de State Trooper is getrouwd. En dit allemaal door toedoen van zijn optreden in een real live serie over State Troopers op de Amerikaanse TV. Een vrouw werd spontaan verliefd op hem, schreef een brief en van het een kwam het ander, romantischer kan haast niet.

Na het korte bezoekje aan Cold Foot gaan wij op weg met onze gids Chris aan het stuur. Deze gids weet enorm veel te vertellen over het landschap waar wij doorheen rijden en over Alaska in het algemeen. Op elke vraag heeft hij een antwoord en zo enthousiast. Hij graaft een gat voor ons in de grond, zodat wij de permafrost kunnen voelen. Dat is de grond die permanent bevroren is en zit ’s zomers ongeveer 50 cm. diep, het bovenste gedeelte ontdooit maar daaronder blijft het altijd bevroren. Ze zijn daar in Alaska zuinig op en hebben er zelfs bij de aanleg van de pijpleiding van Prudhoe Bay naar het 1700km. verder gelegen Valdez er rekening mee gehouden dat deze permafrost laag niet beschadigd wordt. Natuurlijk hebben wij ook de pijpleiding bewonderd, want dat is ook een technisch hoogstandje geweest om deze te bouwen. Op de plek waar wij de poolcirkel passeerden stopten de gids en werd er een loper uitgelegd met de opmerking dat wij allen symbolisch op originele wijze de poolcirkel moesten passeren. Aart en ik besloten de ouderwetse Hollandse kruiwagen te doen en zo gingen wij de Artic Circle over, een wens kwam uit, geweldig.

Onderweg spotten wij nog een zwarte (!) vos en een wolf die oversteekt. Wij stoppen om te eten bij een eettentje aan de oever van de Yukon rivier, lekker gegeten. Na het eten wandelen wij met een groepje naar de rivier om er een foto te maken en worden daar meteen besprongen door een leger muggen. Snel weer in het busje om de trip verder te vervolgen. Wij stopten nog bij een soort souvenirwinkeltje, waar nog wat bijzonder auto’s buiten stonden en ook het toilet was een bezoekje waard. Wij struinden allemaal even door het winkeltje en werden nog getrakteerd op een lekker stukje taart en ik kocht nog een potje fireweedgel voor bij de Kerstkalkoen. Het was een bijzonder echtpaar wat deze winkel runden, zij hadden 23 kinderen, waarvan 5 eigen en 18 geadopteerde uit alle windstreken. De moeder had ze allemaal thuisonderwijs gegeven, een normaal iets in Amerika, maar 23 en allemaal tot hun 16^e thuis les geven, ga er maar aan staan. Bewonderenswaardig.

Om 23.45 uur zijn wij, met het bewijs dat wij de poolcirkel gepasseerd zijn, weer terug op de camping en zitten nog tot 01.00 uur buiten lekker na te kletsen over deze bijzonder excursie en nog even te lezen, want het is nog steeds licht.









11 juli 2011 – Een “gouden” dag 

En alweer een dag gevuld met een toeristisch uitje. Aart boekt nog een tripje naar een goudmijn en daarvoor worden wij om 13.00 ur opgehaald bij de front office van de camping. Voor die tijd bellen wij eerst even met het nodnummer in verband met het starten van de camper. Wij krijgen al snel bericht en er wordt geregeld dat wij de volgende morgen om 8.00 uur bij een garage in Fairbanks kunnen zijn voor eventuele reparatie. ‘

Maar eerst de excursie naar de Eldorado Goudmijn. Wij staan keurig op tijd op de afgesproken plek en worden opgehaald door een bus uit het jaar kruik met een chauffeur uit dezelfde tijd. Eerst geeft hij onze een korte sightseeing door Fairbanks, historisch oké, en brengt ons hierna naar de goudmijn. Hier worden wij allemaal in een treintje geladen voor een rondleiding. In de trein ligt de krant met info al klaar en staat er iemand gezellig te zingen totdat de trein vol is en gaat rijden. Eerst duiken wij een tunnel in waar de gids uitlegt hoe en in welk gesteente het goud werd gevonden, daarna rijden wij door en komen bij een andere goudwinning methode aan. Even verderop mogen wij allemaal de trein uit en gaan aan de zijkant van een goudwas sleuf zitten. De eigenaresse van de Eldorado goudmijn met om haar nek een Golden Nugget, legt uit hoe een en ander in zijn werk gaat. Haar assistent, een iets oudere man met een geruite overhemd en lange witte baard, nee het is niet de Kerstman, laat zien wat zij uitlegt. Erg interessant en het wordt nog spannender als een paar jongemannen gaan zitten goud wassen met van die goudpannen en als er dan ook nog goud te voorschijn komt! Na deze demonstratie worden wij doorgeleidt naar wasbekkens om zelf goud te gaan zeven. Iedereen krijgt een zakje met grond waar zeker goud in zit en gooit de grond in een goudpan en dan gaan wij aan het werk. Ik word steeds fanatieker, vooral als je eenmaal gouden kruimeltjes ziet blinken. Aart heeft de slag al snel te pakken en als het even niet lukt lopen er ook nog mensen rond die je willen helpen. Het eindresultaat is dat wij allebei wat goudsplinters hebben en deze nemen wij in een kokertje mee naar huis. Je kan het ook verkopen in de winkel die bij deze goudwasplaats is, maar dat vinden wij natuurlijk niet leuk, wij zijn veel te trots op ons zelf gevonden goud. Nadat iedereen ruimschoots de gelegenheid heeft gehad om zich te goed te doen in de winkel gevuld met gouden souvenirs vertrekt de trein weer naar de uitgang. Leuk is het om te horen van ons chauffeur op de terugweg dat sommige mensen in Alaska gewoon een goudmijn als hobby hebben voor het weekend. Bij terugkomst op de camping genieten wij nog na van de goud zoek ervaring en eten lekker buiten en zitten weer tot heel laat lekker voor onze camper.








12 juli 2011 – Op naar Denali

’s Morgens zijn wij al vroeg uit de veren, omdat wij om 8.00 uur een afspraak hebben bij de garage om het startprobleem van de camper te verhelpen. Wij zijn natuurlijk weer te vroeg en wachten om de aankomst van de monteurs. Even na 8.00 uur arriveren deze en kijken onder de motorkap van ons motorhome. Gelukkig weten ze snel wat het euvel is en kan het verholpen worden. Wij kijken even rustig rond en na een uurtje is het probleem verholpen en kunnen wij weer op weg.

Het is niet al te ver rijden en om 12.00 uur rijden wij de parkeerplaats op van het Denali park informatie centrum. Wij besluiten meteen onze bestelde kaarten voor de volgende dag op te halen en zien dan dat je daar ook een camping plaats kan boeken voor de parkcampings. Met onze camper kunnen wij nog net op de Riley Creek Campground staan en wij besluiten daar de nacht door te brengen. Wij krijgen een bordje mee waar wij onze naam op staat en dat moet je dan op het clipboard wat bij de campingplaats naar je keuze staat. Na dit alles geregeld te hebben starten wij ons motorhome weer en gaan op weg naar de camping. Wij hebben ook een plattegrond van de camping meegekregen zodat wij kunnen zien welke camping plaatsen voor ons geschikt zijn. Wij zien eigenlijk al snel een plekje naar ons zin en hangen onze naam op en rijden vervolgens naar het in de buurt gelegen koopcentrum. Hier lunchen wij in een gezellig eettentje en kopen hout voor een kampvuurtje ’s avonds.

Wij besluiten om de Denali Parkhighway af te rijden tot het punt waar je zelf met de auto het park in mag, wat een prachtig natuurschoon. Op de terugweg parkeren wij de camper bij het visitors center en maken wij een wandeling van één uur naar de kennel van de sledehonden welke in het park verblijven. Deze sledehonden teams gebruiken de park rangers ’s winters bij het onderhoud van het park. In de winter van 2010 – 2011 hadden deze hondenslee teams bij elkaar 3.000 mile afgelegd. Het regende wel maar met onze regenkleding blijven wij lekker droog en is het een prachtige wandeling. Bij terugkomst brengen wij meteen een bezoek aan het visitors center en zien allerlei prachtige opgezette dieren, welke in het park wonen. Voordat wij het weten is het 18.00 uur en worden wij vriendelijk verzocht het visitors center te verlaten daar het gaat sluiten. Wij besluiten naar de camping te rijden en kunnen bij de camping onze watervoorraad nog aanvullen en onze vuilwater tank nog legen, doen nog wat inkopen in de kampwinkel en gaan naar onze kampeerplek. Het regent dan nog steeds, dus besluiten wij eerst maar een biertje en wat hapjes te eten in de camper. Na een uurtje is het gelukkig droog en kunnen wij een kampvuur maken. Het kost wat moeite, maar na enige tijd hebben wij een goed brandend kampvuur waarop wij ons vlees kunnen roosteren. Lekker wijntje erbij en voelen ons echter cowboys! Ook hier wonen eekhoorns die wij van zeer dichtbij kunnen fotograferen. Om 22.00 uur begint het weer te regenen, dus einde kampvuur en lekker naar bed.





13 juli 2011 – een Denali day

Wederom vroeg op en om 8.30 uur te voet met een goed gevulde rugzak op pad naar het verzamelpunt voor de bustour naar Wonder Lake, welke wij voor deze dag geboekt hadden. De rugzak was goed gevuld omdat je genoeg eten en drinken moet meenemen voor de hele dag, want je komt geen Mc.Donalds of iets dergelijks tegen. Dus bidons gevuld met water, energie repen en een zak met lekkere noten en natuurlijk de regenkleding in de rugzak gestopt, aangevuld met de verrekijker en het fototoestel standby moest het gaan lukken deze dag. Ik had even niet op de achterkant van het buskaartje gekeken, welke wij gisteren hadden opgehaald, maar het was dus een bustour van 11 uur onder leiding van een chauffeur annex natuurgids. Onze gids/chauffeur voor deze excursie heten Dale en bleek een uitstekende wildspotter die enige jaren geleden besmet was geraakt met het Denali virus. Wij vertrokken om 9.15 uur en het was heel simpel als Dale wat zag dan ging hij langzaam rijden en moesten wij allemaal stil zijn dan zouden wij het wild niet afschrikken. Regelmatig was er een rook/sanitair stop en zo zouden wij de dag doorkomen. En wat voor een dag een hele lange bus dag die eigenlijk zo voorbij was, omdat er constant een wisselend panorama aan ons voorbij trok en ook omdat wij heel veel wild zagen en Dale ons de hele dag voorzag van info over het park en het landschap. Deze dag zagen wij grond squirells (grond eekhoorns), Dahl sheeps, beren, karibou’s, een vos, Moose. GEWELDIG! Die Dahl sheeps zijn heel bijzonder, zij leven boven de boomgrens om geen prooi te worden van de wolven en het zijn ook deze Dahl sheeps die de aanleiding vormden voor de oprichting van het Denali national park.  Bij terugkomst gingen wij eerst langs de kampwinkel om even lekker een kopje koffie te drinken en nog wat brandhout te scoren. Hierna liepen wij naar onze camper en maakten meteen een lekker vuurtje. Het lukte deze tweede avond vrij snel en voordat wij het wisten kon het vlees alweer op het rooster, een paar boterhammen erbij geroosterd, een lekkere voedzame en simpele maaltijd in de buitenlucht. En weer een topdag voorbij.




14 juli 2011 – Talkeetna

Na zo een lange busdag slaap je heerlijk en kunnen wij deze dag op weg naar de wereldplaats Talkeetna. Het is de plaats waar alle klimteams welke Mount McKinley of te wel Denali, zoals de lokale bevolking deze berg graag noemt, zich verzamelen om zich vanuit Talkeetna naar de berg te laten vliegen met hun bepakking. Onderweg naar Talkeetna kruist opeens een Mamma Moose met kind ons pad en om snel aan de overkant van de weg in de bossen te verdwijnen. Wij stoppen nog op een paar parkeerplaatsen om een mooie foto te kunnen maken van Mount McKinley, maar helaas hangen er wolken rondom de top van de berg, wat eigenlijk heel normaal is. Bij een van de parkeerplaatsen is een zelfs een heuse zwengelpomp om water op te pompen voor als je je handen wilt wassen of om te drinken.

Om 13.00 uur arriveren wij het RV park wat Talkeetna rijk is, wij installeren ons en gaan te voet verder. Wij lunchen in de beroemdste eettent van deze wereldstad, want hier serveren zij de grootste hamburger van Amerika, en het is een kanjer in omvang en prijs. Deze hamburger had zelfs de Amerikaanse TV gehaald, dus belangstelling genoeg. Wij hielden het bescheiden en wandelden rustig terug naar de camping. Bij terugkomst op de camping komt er net een trein aan, de camping ligt naast / aan het treinstation, dus wij gaan even kijken. Er staan 7 touringcars klaar om de toeristen vanuit de trein op de te vangen en naar de diverse toeristische attracties te brengen. Let wel Talkeetna heeft 2 straten, dus het was wel grappig.

Wij plaatsen ons met onze stoeltjes voor onze camper en gaan lekker zitten lezen, even lekker relaxen. Al snel komen de eerste buren voor een praatje, waar kom je vandaan en waar ga je naar toe en wat heb je al gezien. Rond 16.30 uur wordt het de hoogste tijd voor ons om ergens een tapbiertje te scoren en dat lukt in de Fiarwiew Inn, een beetje antieke tent waar wij in gesprek raken met twee Oostenrijkse schooljuffen die samen door Alaska trekken. Het wordt al snel wat later en voordat wij het weten moeten wij nog echt zoeken om ergens wat te eten te kunnen krijgen daar alles hier om 19.00 uur stopt met eten serveren. Gelukkig vinden wij nog wat en eten zelfs heerlijk krab, wat een delicatesse. Na afloop wandelen wij nog even terug naar de In voor een afzakkertje. De Oostenrijkse dames zijn al aardig aan de blauwe kant. Aart vraagt om een cointreau met ijs, dat hebben ze niet maar wel iets wat er op lijkt volgens de bardame. Nu het lijkt er volgens mij helemaal niet op, het ruikt volgens mij meer naar spiritus, maar Aart vindt het lekker, ik hou het gewoon op wodka/jus. Er gebeurt genoeg in deze Inn, er is een vrijgezellen feest en om 23.00 uur gaan de zware overgordijnen dicht om de nacht de simuleren, want het blijft natuurlijk gewoon licht. Je mag met je drankje NIET naar buiten en ook niet in de deuropening staan, want dan krijgen ze problemen met de State Troopers. Wij wandelen na dit afzakkertje terug naar de camper en slapen heerlijk.





15 juli 2011 – Mount Mc.Kinley in volle glorie

‘s Morgens rijden wij vanaf de camping nog even naar het einde van de plaatselijke Hoofdstraat, want het is prachtig weer en je weet maar nooit! Onderweg komen wij nog één van de twee schooljuffen tegen, “a live and kicking”, ze vond het ook erg gezellig de vorige avond, nu wij ook. Aan het einde parkeren wij onze RV en lopen naar de rivier vanaf daar hebben wij een prachtig zicht op een onbewolkte Mount Mc.Kinley, of Denali zoals de plaatselijke bevolking hem noemt. Wij kunnen dus aan onze fotocollectie een prachtige en unieke foto van Denali toevoegen. Hierna nemen wij de weg richting Anchorage, maar gaan wel via een toeristische omweg. Deze omweg is niet comfortabel, want het is een graffel weg waar wij maar 25 m/h mogen rijden en lijdt ons via de Hatcherpas en een daarbij gelegen verlaten mijndorp richting Anchorage. Langs deze weg zien wij op diverse bomen mededelingen geplaatst dat de grond geclaimd is in verband met goud derving. Het is grappig om te zien dat er nog zo actief naar goud wordt gezocht in deze streek, het is ook niet gek want de verlaten mijn was ooit één van de grootste goudmijnen in Alaska en recentelijk hebben ze weer een gedeelte in gebruik genomen omdat er nog zoveel goud is. Boven op de pas zijn twee deltavliegers die proberen op te stijgen. Je kan immens ver kijken en het zal vast een ideale plek voor deze activiteit. Wij rijden verder en stoppen bij de verlaten mijn. Nu verlaten is hij niet echt want het is inmiddels een soort museum dus er lopen genoeg geïnteresseerde mensen rond. Leuk vinden wij het om te zien dat de natuur gewoon zijn weg gaat met zo een oude mijn, wij spotten namelijk een marmotten familie, Mams met drie kinderen. Wij bezoeken ook de oude gebouwen, waarin duidelijk is uiteengezet hoe in vroege tijden het goud gewonnen werd en hoe de mensen leefden in die tijd. Erg interessant.  Wij vervolgen onze weg, maar plots moet ik remmen, want er zit een grondeekhoorn midden op de weg en hij/zij is niet van plan te verkassen. Aart springt uit de camper en jaagt de eekhoorn op zachte wijze naar de wegkant, Aart red hiermee het leven van deze eekhoorn.  In Anchorage aangekomen rijden wij eerst naar het visitorscenter om de bus naar Seward voor de volgende dag en een hotel aldaar. Hierna gaan wij op zoek naar een camping en dat valt nog niet mee in deze stad. Wij doorkruisen heel Anchorage voordat wij eindelijk een camping naar ons zin vinden. Net geïnstalleerd hebben wij een leuke ontmoeting met de buren, wat uitmond in een maaltijd bij hun aan tafel. Hun dachten dat er een gratis hotdog en hamburger maaltijd was op de camping en nodigden ons daarvoor uit, dat kwam ons goed uit want wij hadden nog maar weinig te eten in huis. Maar bij nader inzien was die maaltijd pas de volgende dag, spontaan nodigden zij ons uit om bij hun Chili Con Carne te komen eten. Wij zeiden geen neen en schoven gezellig met onze beperkte voedselvoorraad aan. Na het eten was het toch echt zover dat de camper gepoetst en opgeruimd moest worden. Even samen de schouders eronder en de camper blonk als nooit tevoren, tijd voor koffie bij Denny’s. Na de koffie wandelden wij nog een blokje om en verbaasden ons over de grote trailerpark-wijk achter de camping. Deze mensen wonen dus gewoon in een caravans, dat is hun huis, dat is een manier van leven hier. Terug op de camping dronken wij nog een wijntje en lazen wij nog even in ons boek buiten en doken om 23.45 ons bed in voor de laatste nacht in onze rijdende woning.




16 juli 2011 – Dag camper!

Wij staan redelijk op tijd op en douchen voor het laatst in ons mobiele huisje en gaan dan snel op weg. De camper moet namelijk afgetankt en van buiten gewassen worden ingeleverd, wij gingen dus op weg naar de monsterwash. Dit nam bij elkaar toch nog wel een tijd in beslag, voordat je zo een monsterwash gevonden hebt. Gelukkig was alles bij inlevering van de camper oké, papieren getekend, taxi besteld en op weg naar het vertrekpunt van de bus naar Seward.

Na deze actieve ochtend was het de hoogste tijd voor een heerlijke brunch en die vonden wij in een lunchgelegenheid die ’s avonds duidelijk disco/club was. Lekker gegeten en daarna met koffers en al naar het Anchorage Museum. De bagage kon worden opgeborgen in een kluisje en wij bewonderden het museum wat een goed beeld gaf van de geschiedenis van Alaska en haar bevolking. Ja, wij zijn behoorlijk cultureel geweest deze vakantie, maar wel erg leuk!

Na dit uitstapje plaatsen wij ons buiten in de zon op wacht voor de bus naar Seward, deze kwam keurig op tijd. Wij installeren ons en genieten van de bustrip van 2 1/2 uur. Onderweg eten wij de lekkere notenmix op, welke wij nog in Denali park gekocht hadden een vreemde mix van diverse noten, krenten/rozijnen en smarties, lekker en voedzaam. In Seward aangekomen worden wij allemaal op dezelfde plek uit de bus gezet en gaan wij met de plaatselijke shuttle verder. Nu is Seward een klein stadje dus zijn wij met de shuttlebus, dat is gewoon de schoolbus die in het zomerseizoen voor de toeristen gebruikt wordt, al snel in ons hotel “Hotel Seward”. Oud en karakteristiek, dat zijn denk ik de juiste benamingen voor het hotel. Wij zetten de koffers in onze kamer en gaan op zoek naar een plek waar wij even een lekker biertje kunnen drinken. Na een korte rondwandeling vinden wij een leuk bruin café waar je gewoon binnen mag roken en eldorado voor Aart, hij geniet en ik dus ook. Wat een leuke sfeer.

’s Avonds lekker douchen in het hotel en daarna uit eten in een Grieks/Italiaans restaurant een heerlijk gerecht met pasta en vis. In het restaurant werkten Servische studenten, waarmee wij nog een leuk gesprek hadden over hun studie, het leven in Alaska ten opzichte van Europa etc.. Na het eten gaan wij nog “even” terug naar het gezellige café en genieten nog even van de sfeer.